*αστερόσκονη*
Κοιμόταν ανήσυχη εκείνη τη νύχτα…
Ήταν πολλές νύχτες που κοιμόταν ανήσυχη…
Ένιωθε ένα κενό. Μία κούραση ανεξήγητη. Χρειαζόταν κάτι μαγικό για να τη συνεφέρει… αλλά δεν είχε μείνει τίποτα..
Ένιωσε πως σκόρπισε τα πάντα εδώ κι εκεί… πως η ανυπομονησία της την είχε ξεγελάσει και βιαστικά έδωσε… έδωσε όλη την ομορφιά της σε πλάσματα που την σπατάλησαν…
Και τώρα κοιμόταν ανήσυχη. Ίδρωνε τα βράδια. Δεν έβλεπε όνειρα. Προσπαθούσε. Προσπαθούσε έντονα να ονειρευτεί. Να ζήσει κάτι μαγικό έστω την ώρα που κοιμόταν… αλλά μάταια.
Εκείνος την σκεφτόταν συνέχεια. Είχε χρόνια να τη δει. Χρόνια να της μιλήσει. Αλλά ήταν δίπλα της συνέχεια. Και τον ένιωθε. Ένιωθε πάντα κάτι τρυφερό για κείνον. Απλά δεν είχε κάτι άλλο να του δώσει. Κι είχε αποφασίσει να φύγει. Και ήξερε ότι δεν θα γύριζε πίσω. Κι εκείνος το ήξερε.
Μέσα στον ανήσυχο ύπνο της τον ένιωσε να της πειράζει τα μαλλιά. Του έπιασε το χέρι απαλά
«πρόσεχε!», της είπε… «συγγνώμη… δεν ήθελα να σε τρομάξω… δεν ήθελα να σε ξυπνήσω…», πήρε το χέρι του και έκλεισε την χούφτα του…
«εσύ… τι κάνεις εδώ?... γιατί είσαι εδώ?... δεν σου κάνω καλό… φύγε…»
«ήρθα να σου δώσω πίσω αυτό…», άνοιξε την χούφτα του…
«….αυτό?... νόμιζα πως δεν υπάρχει άλλο πια… μα πού το βρήκες?...»
«το είχα κλέψει ένα βράδυ απ’ τα μαλλιά σου… κοιμόσουν αλλά όχι όπως τώρα… ήσουν ήρεμη και χαμογελούσες.. μάλλον ονειρευόσουν… τα μαλλιά σου έλαμπαν και τα χάιδεψα… κι έμεινε αυτό στο χέρι μου… το κράτησα για να σε θυμάμαι… το είχα σε ένα μικρό, χαρτονένιο κουτάκι…»
«και τώρα?... δεν θες να με θυμάσαι πια?»
«τώρα θέλω να σε θυμηθείς εσύ… εγώ δεν το χρειάζομαι… εσύ όμως δεν έχεις τίποτα δικό σου πια…»
«ναι… το ξέρω… έκανα λάθη…»
«δεν πειράζει… τώρα ξέρεις… εγώ το φύλαξα για σένα… τώρα δεν θα σκορπιστείς ποτέ ξανά!»
της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και τα γέμισε αστερόσκονη…
τη φίλησε κάτω από τα μάτια και πήρε τα ζεστά δάκρυά της…
έφυγε με αργά βήματα προς το παράθυρο…
μέχρι να βγει έξω, εκείνη είχε ήδη αποκοιμηθεί….
Ήταν πολλές νύχτες που κοιμόταν ανήσυχη…
Ένιωθε ένα κενό. Μία κούραση ανεξήγητη. Χρειαζόταν κάτι μαγικό για να τη συνεφέρει… αλλά δεν είχε μείνει τίποτα..
Ένιωσε πως σκόρπισε τα πάντα εδώ κι εκεί… πως η ανυπομονησία της την είχε ξεγελάσει και βιαστικά έδωσε… έδωσε όλη την ομορφιά της σε πλάσματα που την σπατάλησαν…
Και τώρα κοιμόταν ανήσυχη. Ίδρωνε τα βράδια. Δεν έβλεπε όνειρα. Προσπαθούσε. Προσπαθούσε έντονα να ονειρευτεί. Να ζήσει κάτι μαγικό έστω την ώρα που κοιμόταν… αλλά μάταια.
Εκείνος την σκεφτόταν συνέχεια. Είχε χρόνια να τη δει. Χρόνια να της μιλήσει. Αλλά ήταν δίπλα της συνέχεια. Και τον ένιωθε. Ένιωθε πάντα κάτι τρυφερό για κείνον. Απλά δεν είχε κάτι άλλο να του δώσει. Κι είχε αποφασίσει να φύγει. Και ήξερε ότι δεν θα γύριζε πίσω. Κι εκείνος το ήξερε.
Μέσα στον ανήσυχο ύπνο της τον ένιωσε να της πειράζει τα μαλλιά. Του έπιασε το χέρι απαλά
«πρόσεχε!», της είπε… «συγγνώμη… δεν ήθελα να σε τρομάξω… δεν ήθελα να σε ξυπνήσω…», πήρε το χέρι του και έκλεισε την χούφτα του…
«εσύ… τι κάνεις εδώ?... γιατί είσαι εδώ?... δεν σου κάνω καλό… φύγε…»
«ήρθα να σου δώσω πίσω αυτό…», άνοιξε την χούφτα του…
«….αυτό?... νόμιζα πως δεν υπάρχει άλλο πια… μα πού το βρήκες?...»
«το είχα κλέψει ένα βράδυ απ’ τα μαλλιά σου… κοιμόσουν αλλά όχι όπως τώρα… ήσουν ήρεμη και χαμογελούσες.. μάλλον ονειρευόσουν… τα μαλλιά σου έλαμπαν και τα χάιδεψα… κι έμεινε αυτό στο χέρι μου… το κράτησα για να σε θυμάμαι… το είχα σε ένα μικρό, χαρτονένιο κουτάκι…»
«και τώρα?... δεν θες να με θυμάσαι πια?»
«τώρα θέλω να σε θυμηθείς εσύ… εγώ δεν το χρειάζομαι… εσύ όμως δεν έχεις τίποτα δικό σου πια…»
«ναι… το ξέρω… έκανα λάθη…»
«δεν πειράζει… τώρα ξέρεις… εγώ το φύλαξα για σένα… τώρα δεν θα σκορπιστείς ποτέ ξανά!»
της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και τα γέμισε αστερόσκονη…
τη φίλησε κάτω από τα μάτια και πήρε τα ζεστά δάκρυά της…
έφυγε με αργά βήματα προς το παράθυρο…
μέχρι να βγει έξω, εκείνη είχε ήδη αποκοιμηθεί….
Πολυ ομορφο ρε Βερενικουλι
Αρχιζεις να βρισκεις τις λυσεις
και χαιρομαι
Καλη συνεχεια
Posted by
Ανώνυμος |
9:06 μ.μ.
Πολύ γλυκό κείμενο!
Το βιβλίο το έχεις διαβάσει; (=stardust, του Neil Gaiman). Αν όχι, να σπεύσεις!:ο)
Posted by
Ανώνυμος |
10:05 μ.μ.
υπέροχο, στ'αληθεια υπέροχο, σαν να τρύπωσες σε ενα ονειρό μου που δεν θα πραγματοποιηθει ποτέ γιατι απλα ...ειναι ονειρο...
Posted by
MaYaMaYa |
12:01 π.μ.
Για φαντάσου τα όνειρα που βλέπαμε να βγαίναν στο 100% αληθινά με όλο τον παραλογισμό τους.
Ουουου...
Τέτοια γράφω ο μαλάκας και φρικάρω.
Όμορφο post.
Τράβα 'το στα άκρα.
Υ.Γ. στα μέρη μου με επισκέφθηκε ένα παράξενο πλάσμα, που αξίζει να το γνωρίσεις.
Posted by
Sigmataf |
2:20 π.μ.
καλη επιτυχια σημερα με το κλεισιμο του κυκλου! φιλακια!
Posted by
MaYaMaYa |
2:32 μ.μ.
Glyko...
Posted by
Purple Overdose |
2:37 μ.μ.
"Τώρα δεν θα σκορπιστείς ποτέ ξανά!"
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Posted by
candyblue |
4:28 μ.μ.
kalisperitses! eskisa sto mathima shmera! (bebaia htan miso... to allo miso to dinw se ligo kairo... alla ESKISA sto miso mathima!!!)
@pinezaki: thnx... tis luseis tis 3erw panw katw... oso gia tin efarmogi...prospathw!..kati einai ki auto..e? ;)
@elgalla: kalwshl8es & thnx :) den to xw dbs... mpainei sti lista! ;) akougetai uperoxo... thnx!
@mayamaya: gi'auto einai ta oneira... gia na omorfainoun tis stigmes mas... to na mporeis na oneireuesai merikes fores einai arketo... to na mh fobasai na oneireuesai einai super! to na mh se noiazei an tha pragmatopoih8oun ta oneira, to na sunexizeis na prospa8eis gi'auto akoma ki an fainontai outopika...einai uper8etiko... makari na meinoume gia panta paidia... :)
@sigmataf: gia fantasou.... 8a eixa piei kafe me ton robert plant, 8a ta eixa me ton edward norton kai 8a hmoun astronautis-tragoudistria-h8opoios... ase den lew alla! :P
para3eno plasma? tha psa3w na to brw. an omws upopsiastw oti thelei na skorpisei tin asteroskoni mou tha sou to steilw paketo na to deireis :P
@mayamaya: pantws sto diagwnisma egrapsa uper8etika kala! :)
@purple: :) euxaristw (:
@candyblue: m'aresei pou pisteueis se mena... elpizw na mh se apogohteusw!... oute esena oute emena! :)
..pote 3ana! :*
*****
Posted by
bereniki |
6:01 μ.μ.