το πήρα αυτό το βιβλίο λίγο πριν το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής...
θυμάστε τι παθαίνω στις εξεταστικές... ε?
εεε..... όχι όχι δεν εννοώ το πάχος! προς το παρόν αυτό το ελέγχω :P
...το άλλο εννοώ..
την τάση να μελαγχολώ? και να μ' αρέσει κιόλας?
...χμ βασικά...σήμερα δεν μου πολυαρέσει... αλλά μου βγήκε! μάλλον φταίει που δεν βγήκα... μα πάντα να μένω μέσα για να διαβάσω και τελικά μόνο αυτό να μην κάνω!? πώς τα καταφέρνω! ΕΛΕΟΣ!
....στο θέμα μας... στο βιβλίο...
είναι ο τρίτος τόμος με ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη...
τον πήρα εντελώς τυχαία..! έτσι διάλεγα βιβλία από μικρή... έτσι το διάλεξα κι αυτό.
μάλλον... δεν ήταν τυχαία... το διάλεξα επειδή ήταν γκρι... και επειδή το 3 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός... και μου άρεσε που γράφει τη λέξη ποίηση κάπως έτσι..
ΠΟΙΗΣΗκαι που ο κύκλος του Ο είναι γεμισμένος με κόκκινο χρώμα...
Ελάχιστες φορές έχω διαβάσει ποίηση. Και ομολογώ ο Λειβαδίτης μου αρέσει γιατί δεν γράφει ποίηση ακριβώς... γράφει ποιητικά αλλά... χμμμ... δεν ξέρω πως να το πω... βασικά δεν κάνει ρίμα...
γράφει σκόρπιες σκέψεις που συνδέονται παράξενα μεταξύ τους...
απλά σε ταξιδεύει... αυτό είναι νομίζω... με ταξιδεύει τρελλά όμως...
και δεν έχω διαβάσει και πολύ... γενικά τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει την τάση να αφήνω βιβλία στη μέση...
αυτό λοιπόν το βιβλίο, το διάβαζα γενικά σκόρπια...
γύριζα σελίδες στην τύχη και διάβαζα...
κ έβαζα χαρτάκια στις σελίδες που μου άρεσαν... για να τα ξαναδιαβάζω...
ώσπου έφτασα στο σημείο να μη διαβάζω καινούριες σελίδες... μόνο τις σημαδεμένες :)
απόψε είπα να διαβάσω ένα μόνο... έχω μήνες να το αγγίξω το βιβλίο, αλλά αυτό το γκρι χρώμα του με τράβηξε... μου ταίριαξε...
ουφ...
έπεσα πάνω στο "απογευματινό τσάι"..
σήμερα το απόγευμα ήπια και τσάι (ζεστό.. όχι ice tea που πίνω κάθε μέρα...) έκανα όλη την τελετουργία και το ήπια με scone όπως το κάναμε στο york...
τυχαίο το τσάι? ποιος ξέρει... δε νομιζω ;)
βασικά το "απογευματινό τσάι" το λατρεύω...
είναι τεράστιο όμως και εγώ θέλω να επιστρέψω στον καναπέ μου και να κοιτάω τα φωτάκια μου...
θα σας το γράψω ολόκληρο άλλη φορά... ίσως και ποτέ! (είμαι αναβλητικός τύπος πρέπει να το έχετε καταλάβει αυτό ;))
"...μια ζωή δεν αρκεί όταν αρχίζει να βρέχει. Κι αλήθεια τι θα συμβεί αύριο? τι συνέβη χτες? Πράξεις χωρίς καμία σημασία που κάνουν ακόμα πιο βαθύ το μυστήριο κι οι νεκροί μας φεύγοντας άφησανστην είσοδο αυτή την ακαθόριστη ελπίδα που κάνει πιο αβέβαιο τον κόσμο."
'όλα τόσο θολά,
σαν μια συνομιλία σ' έναν πολυθόρυβο δρόμο..."
"...μια θλίψη παράξενη σαν κάποιος που έμαθε το μυστικό σου ν'απομακρύνεται αδιάφορος"
(βασικά... μου τη δίνει η αδιαφορία... να το θυμάσαι αυτό!!!!!!!!!!!!!!!!!!-αυτό το λέω εγώ... όχι ο Λειβαδίτης..;))
"τώρα περιπλανιέμαι σε βράδια που δε θα ξανάρθουν ποτέ ή μένω κλεισμένος στην κάμαρά μου..."
"μια μέρα θα ξαναγυρίσουμε, είχε πει ο Φίλιππoς, αλλά
θα 'ναι αργά", και σκέφτηκα
τα φαντάσματα που
εμφανίζονται όταν όλα έχουν τελειώσει (κι ίσως για να κρύψουν ακριβώς αυτό)."
(!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ακούς μικρή μελισσούλα?!?!?!!?!?!? ΑΚΟΥΣ? :P)
"κι άξαφνα
έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιστρέψεις, βράδιασε,
στη σάλα έχουν ανάψει τα φώτα - στάθηκα στο διάδρομο,
είχα ένα σπουδαίο άλλοθι, αλλά το ξεχνούσα την κρίσιμη στιγμή -
μεκατηγορούσαν ότι συναντούσα, λέει, κρυφά τις σκιές του παλιού
σχολείου
ναι, δεν το αρνούμαι, όμως χυνόταν μόνο το δικό μου αίμα..."
"εξάλλου, έχω το άπειρο, τι να τις κάνω τις γνωριμίες."
"κι εσύ, καλέ μου φίλε,
μόλις πεθάνω
θα σου γράψω με ειλικρίνεια, θα σου πω για τον άνθρωπο που μ' έφτυσε
για το κονιάκ που μου λείπει, για τα πουλιά το πρωί που με ξαναγυρίζουν στο σπίτι του παππού."
(χμ...χμ.. σήμερα ένας φίλος μου είπε το εξής:
"παλιά
έλεγα αυτό που σκεφτόμουν κατευθείαν...
τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει
να το σκέφτομαι για μία ακόμα φορά"
.... εγώ ακόμα το λέω με τη μία.....
"τότε πρέπει να μεγαλώσεις... ο κόσμος είναι σκληρός...."
χμμμμμμμμμμ.... και τι...να περιμένω να πεθάνω για να τα πω? :S....)
"γι'αυτό ετοιμάζω τις αποσκευές μου
αλλά δεν απομακρύνομαι - αφού
για να γνωρίσεις τον κόσμο αρκεί
εν' ανεξήγητο όνειρο"
"όλα ειπώθηκαν και μόνο το φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονό του."
"ώσπου σιγά σιγά το παρελθόν γίνεται όλο και περισσότερο αίνιγμα
και το φως της μέρας δεν έχει επιείκεια γι' αυτούς που ενδίδουν
κι ύστερα είναι κι εκείνο το επικίνδυνο άστρο μιας αναγνώρισης που
άργησε
οι φίλοι που πέθαναν, οι άλλοι που χάθηκαν
κυνηγώντας κάτι
άπιαστολέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό
κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι από αύριοίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή.".....................................................................................
και καμιά φορά
τη νύχτα
μια κραυγή που ζητάει βοήθεια ακούγεται απ' το παρελθόν -ακριβώς γιατί ποτέ δεν το ζήσαμε
ή μας βασανίζουν αναμνήσεις από γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ
-αλλά ποιος είναι βέβαιος για το τί συνέβη?
...................................................................................
**********************************************
********************************************
************************************************
********************************************
*****************************************************************************
