“δεν αντέχω άλλο…”
..σιγομουρμούριζε…
Είχαν περάσει περίπου 20 λεπτά και δεν είχε αρχίσει καν να ηρεμεί…
«Δεν αντέχω… εντάξει.. ναι.. το ξέρω ότι αντέχω, το ξέρω ότι θα ησυχάσω κάποια στιγμή… αλλά τώρα αυτή η στιγμή φαίνεται πολύ μακρινή…»
Θυμήθηκε κάτι που είχε ακούσει για τα μωρά… έχουν έναν εσωτερικό μηχανισμό αυτοπροστασίας λέει τα μωρά… όταν κλαίνε για πάρα πολύ ώρα, αποκοιμούνται για να ξεπεράσουν μέσω του ύπνου αυτό που τα ταλαιπωρεί…
Πόσο άκαρδες να είναι οι μάνες που αφήνουν το μωρό τους να κλαίει σκεπτόμενες ότι εντέλει θα αποκοιμηθεί… πόσο άκαρδες…
Άκαρδες ή μήπως ανενημέρωτες… μπορεί να μην ξέρουν πόσο ταλαιπωρούν το πλασματάκι τους…
«Ωραία… ηρέμισα λίγο… το μόνο που χρειάζεται είναι να μην σκέφτομαι, έτσι δε λένε…? “Βγάλε αυτά που σε ενοχλούν από το κεφάλι σου”…»
…”Κι αν δεν είναι μόνο στο κεφάλι? Αν είναι γύρω σου?”
...Ξανάρχισε τις σκέψεις..
«έχω δύο επιλογές.. ή θα αλλάξω, ή θα φύγω… για να είμαι καλά πρέπει να φύγω…. Όχι, δεν θέλω να αλλάξω… και δεν μπορώ να φύγω… μήπως να κάνω υπομονή? Ως πότε… όλοι τα ίδια προβλήματα έχουν… αυτά δεν είναι προβλήματα λέει…. Ε συγγνώμη κιόλας! Εγώ αυτά έχω! Για μένα αυτά είναι σοβαρά!...»
...και επανήλθε στην αρχική τoυκατάσταση…
«μήπως να πιω κάτι? Μπα… χειρότερα θα γίνω… πρέπει να βρω έναν τρόπο να φύγω. Μόνο η φυγή μου μένει! Και άσε τους άλλους να λένε! Ας’ τους να λένε ότι αποφεύγω τα προβλήματα! Ας’ τους να με λένε παράξενο, δειλό, χαζό, αχάριστο…! Μπορεί και να είμαι όλα αυτά! Όχι μπορεί… είμαι! Ε, και? Έτσι γουστάρω να είμαι…. Εσείς είστε καλύτεροι?... Και μετά έρχεται η κλασσική απάντηση: «πες μας τι σε ενοχλεί σε εμάς!»…. όχι ρε άνθρωποι… πέρα από όλα τα παραπάνω, είμαι και ευγενικός και σέβομαι τη διαφορετικότητά σας… αφήστε με ήσυχο και θα σας αφήσω κι εγώ… μάλλον όχι, δεν χρειάζεται να με αφήσετε! Θα σας αφήσω εγώ σκέτο! Πρέπει να βρω έναν τρόπο να φύγω… πρέπει να σκεφτώ…. Να σκεφτώ, να σκεφτώ, να σκεφτώ!»
….και αποκοιμήθηκε… χωρίς να προλάβει καν να σκεφτεί… και μόνο με τη σκέψη της σκέψης… σαν τα μωρά που νανουρίζονται με το κλάμα!
Άραγε ήξερε πόσο κακό έκανε στον εαυτό του όλη αυτή η ταλαιπωρία…?
..σιγομουρμούριζε…
Είχαν περάσει περίπου 20 λεπτά και δεν είχε αρχίσει καν να ηρεμεί…
«Δεν αντέχω… εντάξει.. ναι.. το ξέρω ότι αντέχω, το ξέρω ότι θα ησυχάσω κάποια στιγμή… αλλά τώρα αυτή η στιγμή φαίνεται πολύ μακρινή…»
Θυμήθηκε κάτι που είχε ακούσει για τα μωρά… έχουν έναν εσωτερικό μηχανισμό αυτοπροστασίας λέει τα μωρά… όταν κλαίνε για πάρα πολύ ώρα, αποκοιμούνται για να ξεπεράσουν μέσω του ύπνου αυτό που τα ταλαιπωρεί…
Πόσο άκαρδες να είναι οι μάνες που αφήνουν το μωρό τους να κλαίει σκεπτόμενες ότι εντέλει θα αποκοιμηθεί… πόσο άκαρδες…
Άκαρδες ή μήπως ανενημέρωτες… μπορεί να μην ξέρουν πόσο ταλαιπωρούν το πλασματάκι τους…
«Ωραία… ηρέμισα λίγο… το μόνο που χρειάζεται είναι να μην σκέφτομαι, έτσι δε λένε…? “Βγάλε αυτά που σε ενοχλούν από το κεφάλι σου”…»
…”Κι αν δεν είναι μόνο στο κεφάλι? Αν είναι γύρω σου?”
...Ξανάρχισε τις σκέψεις..
«έχω δύο επιλογές.. ή θα αλλάξω, ή θα φύγω… για να είμαι καλά πρέπει να φύγω…. Όχι, δεν θέλω να αλλάξω… και δεν μπορώ να φύγω… μήπως να κάνω υπομονή? Ως πότε… όλοι τα ίδια προβλήματα έχουν… αυτά δεν είναι προβλήματα λέει…. Ε συγγνώμη κιόλας! Εγώ αυτά έχω! Για μένα αυτά είναι σοβαρά!...»
...και επανήλθε στην αρχική τoυκατάσταση…
«μήπως να πιω κάτι? Μπα… χειρότερα θα γίνω… πρέπει να βρω έναν τρόπο να φύγω. Μόνο η φυγή μου μένει! Και άσε τους άλλους να λένε! Ας’ τους να λένε ότι αποφεύγω τα προβλήματα! Ας’ τους να με λένε παράξενο, δειλό, χαζό, αχάριστο…! Μπορεί και να είμαι όλα αυτά! Όχι μπορεί… είμαι! Ε, και? Έτσι γουστάρω να είμαι…. Εσείς είστε καλύτεροι?... Και μετά έρχεται η κλασσική απάντηση: «πες μας τι σε ενοχλεί σε εμάς!»…. όχι ρε άνθρωποι… πέρα από όλα τα παραπάνω, είμαι και ευγενικός και σέβομαι τη διαφορετικότητά σας… αφήστε με ήσυχο και θα σας αφήσω κι εγώ… μάλλον όχι, δεν χρειάζεται να με αφήσετε! Θα σας αφήσω εγώ σκέτο! Πρέπει να βρω έναν τρόπο να φύγω… πρέπει να σκεφτώ…. Να σκεφτώ, να σκεφτώ, να σκεφτώ!»
….και αποκοιμήθηκε… χωρίς να προλάβει καν να σκεφτεί… και μόνο με τη σκέψη της σκέψης… σαν τα μωρά που νανουρίζονται με το κλάμα!
Άραγε ήξερε πόσο κακό έκανε στον εαυτό του όλη αυτή η ταλαιπωρία…?
