Κάτι Σεπτεμβριανά μεσημέρια… τότε… παλιά!
Το πρώτο ήταν στα γενέθλιά του. 1 Σεπτέμβρη.. δεν της το είχε πει ότι έχει γενέθλια. Το προηγούμενο βράδυ εκείνη είχε φτάσει στην πόλη… διάβαζε πυρετωδώς μέχρι το πρωί. Ύστερα κοιμήθηκε. Κι ύστερα ήρθε το πρώτο μεσημέρι… την πήγε για παγωτό αλλά το παγωτό της έλιωσε… μιλούσε συνέχεια, του έλεγε τα πάντα… κι έτσι το παγωτό έλιωσε…
«τι παιδί είσαι σύ?» της είχε πει…
«δεν είμαι παιδί! Είμαι παιζάκι!»
…αγκαλίτσα…
Ήταν ίσως τα πιο γλυκά άτομα του κόσμου εκείνη τη στιγμή…
«όλο εγώ μιλάω! Και δεν μου έχεις πει ποτέ… πότε έχεις γενέθλια..? τι ζώδιο είσαι?!»
«σήμερα έχω γενέθλια… και είμαι…»
«σήμερα!? Καλά και δε μου το ‘πες?»…αγκαλιά…. «το ζώδιο άσ’ το… λόγω της αλλαγής της κλίσης της εκλειπτικής της γης… τα ζώδια δεν ισχύουν… οι χάρτες τον αστρολόγων χρειάζονται αναβάθμιση… άσε που η έλξη αυτού εκεί του τοίχου…»
«εντάξει, εντάξει με έπεισες! Σταμάτα!»
«… είναι το μόνο μουράτο πράμα που έμαθα απέξω όταν διάβαζα αστρονομία! Άσε με να ολοκληρώσω!»… φιλάκι…
αυτό ήταν το πρώτο μεσημέρι τους…
ακολούθησαν πολλά άλλα…
μέχρι τότε δεν της άρεσαν τα μεσημέρια… έπεφτε η διάθεσή της, νύσταζε, χαλάρωνε υπερβολικά και δεν έκανε τίποτα…
«είναι χαμένες ώρες! Και δεν μπορώ να κοιμάμαι το μεσημέρι! Άλλωστε ξυπνάω πολύ αργά…»
«θέλεις να περνάς μαζί μου τα μεσημέρια σου?»
«εννοείται!»
πήγαιναν συνέχεια βόλτες… αυτοκινητόβολτες! Κάθε μεσημέρι παράταγε τα βιβλία της στο μπαλκόνι, χτυπούσε δύο φραπέδες, φορούσε τα αθλητικά της και κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες! Έμπαινε στο αυτοκίνητό του κι έφευγαν… ανέβαιναν στα βουνά και χάζευαν την πόλη… χάζευαν τα καραβάκια που περνούσαν τον κόσμο απέναντι…την έπαιρνε αγκαλίτσα και τη νανούριζε…
«είδες που μπορείς να κοιμάσαι τα μεσημέρια?»
«μόνο μαζί σου μπορώ… μαζί σου τα ξεχνάω όλα… ηρεμώώώ!»
[….]
«πόσο λατρεύω αυτή την πόλη…. Πόσο θα πονέσω όταν φύγω…»
«θα ξανάρθεις! Θα μεγαλώσεις και θα έρχεσαι να την βλέπεις…!»
«δεν θα έρχομαι…»
«θα έρχεσαι! Θα έρθεις κάποια στιγμή όταν θα είσαι μαμά… και θα λες στα παιδιά σου τι έκανες εδώ.. κι εκεί… κι εκεί…»
«αν ποτέ φύγω από αυτήν την πόλη… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ!»
«……..τι ενοείς…»
«πάντως όχι αυτό που λέω…»
[….]
και έφυγε… και ξαναγύρισε… για λίγο… όπως είχε πει εκείνος… και πάλι… και πάλι… και κάθε φορά που έφευγε… κάτι πέθαινε… κάτι πόναγε… κάθε φορά δάκρυζε… κάθε φορά έσφιγγε…
και τώρα μισεί πάλι τα μεσημέρια…
έκανε αυτοκινητόβολτες αλλά… δεν έχουν αποτέλεσμα τώρα…
μάλλον δεν τα αγάπησε ποτέ τα μεσημέρια…
μάλλον δεν αγάπησε ούτε τις αυτοκινητόβολτες…
και μάλλον δεν αγαπά και δεν αγάπησε την πόλη… ούτε την πείραξε τόσο πολύ που έφυγε….από την πόλη...
Αλλά δεν θα ξαναγυρίσει... Δεν θα ξαναπάει ποτέ εκεί…
«Αν φύγω από σένα… αν με αφήσεις να φύγω… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πίσω…»
Αυτό ήθελε να πει εκείνο το μεσημέρι… τότε…παλιά…
μερικές φορές εύχεται να μην το είχε σκεφτεί καν… το σκέφτηκε όμως… κι έτσι έγινε!
«τι παιδί είσαι σύ?» της είχε πει…
«δεν είμαι παιδί! Είμαι παιζάκι!»
…αγκαλίτσα…
Ήταν ίσως τα πιο γλυκά άτομα του κόσμου εκείνη τη στιγμή…
«όλο εγώ μιλάω! Και δεν μου έχεις πει ποτέ… πότε έχεις γενέθλια..? τι ζώδιο είσαι?!»
«σήμερα έχω γενέθλια… και είμαι…»
«σήμερα!? Καλά και δε μου το ‘πες?»…αγκαλιά…. «το ζώδιο άσ’ το… λόγω της αλλαγής της κλίσης της εκλειπτικής της γης… τα ζώδια δεν ισχύουν… οι χάρτες τον αστρολόγων χρειάζονται αναβάθμιση… άσε που η έλξη αυτού εκεί του τοίχου…»
«εντάξει, εντάξει με έπεισες! Σταμάτα!»
«… είναι το μόνο μουράτο πράμα που έμαθα απέξω όταν διάβαζα αστρονομία! Άσε με να ολοκληρώσω!»… φιλάκι…
αυτό ήταν το πρώτο μεσημέρι τους…
ακολούθησαν πολλά άλλα…
μέχρι τότε δεν της άρεσαν τα μεσημέρια… έπεφτε η διάθεσή της, νύσταζε, χαλάρωνε υπερβολικά και δεν έκανε τίποτα…«είναι χαμένες ώρες! Και δεν μπορώ να κοιμάμαι το μεσημέρι! Άλλωστε ξυπνάω πολύ αργά…»
«θέλεις να περνάς μαζί μου τα μεσημέρια σου?»
«εννοείται!»
πήγαιναν συνέχεια βόλτες… αυτοκινητόβολτες! Κάθε μεσημέρι παράταγε τα βιβλία της στο μπαλκόνι, χτυπούσε δύο φραπέδες, φορούσε τα αθλητικά της και κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες! Έμπαινε στο αυτοκίνητό του κι έφευγαν… ανέβαιναν στα βουνά και χάζευαν την πόλη… χάζευαν τα καραβάκια που περνούσαν τον κόσμο απέναντι…την έπαιρνε αγκαλίτσα και τη νανούριζε…
«είδες που μπορείς να κοιμάσαι τα μεσημέρια?»
«μόνο μαζί σου μπορώ… μαζί σου τα ξεχνάω όλα… ηρεμώώώ!»
[….]
«πόσο λατρεύω αυτή την πόλη…. Πόσο θα πονέσω όταν φύγω…»
«θα ξανάρθεις! Θα μεγαλώσεις και θα έρχεσαι να την βλέπεις…!»
«δεν θα έρχομαι…»
«θα έρχεσαι! Θα έρθεις κάποια στιγμή όταν θα είσαι μαμά… και θα λες στα παιδιά σου τι έκανες εδώ.. κι εκεί… κι εκεί…»
«αν ποτέ φύγω από αυτήν την πόλη… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ!»
«……..τι ενοείς…»
«πάντως όχι αυτό που λέω…»
[….]
και έφυγε… και ξαναγύρισε… για λίγο… όπως είχε πει εκείνος… και πάλι… και πάλι… και κάθε φορά που έφευγε… κάτι πέθαινε… κάτι πόναγε… κάθε φορά δάκρυζε… κάθε φορά έσφιγγε…
και τώρα μισεί πάλι τα μεσημέρια…
έκανε αυτοκινητόβολτες αλλά… δεν έχουν αποτέλεσμα τώρα…
μάλλον δεν τα αγάπησε ποτέ τα μεσημέρια…
μάλλον δεν αγάπησε ούτε τις αυτοκινητόβολτες…
και μάλλον δεν αγαπά και δεν αγάπησε την πόλη… ούτε την πείραξε τόσο πολύ που έφυγε….από την πόλη...
Αλλά δεν θα ξαναγυρίσει... Δεν θα ξαναπάει ποτέ εκεί…
«Αν φύγω από σένα… αν με αφήσεις να φύγω… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πίσω…»
Αυτό ήθελε να πει εκείνο το μεσημέρι… τότε…παλιά…
μερικές φορές εύχεται να μην το είχε σκεφτεί καν… το σκέφτηκε όμως… κι έτσι έγινε!
...με ξάφνιασε, με στεναχωρησε, μου θυμισε κατι ανάλογο, με εκανε να βουρκώσω (γιατι δεν βάζω αδιαβροχη μασκαρα το ψώνιο μου λες?)τελικα βουρκωσα...«Αν φύγω από σένα… αν με αφήσεις να φύγω… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πίσω…»: αυτος ο μηχανισμος άμυνας (για άλλους υπέρμετρος εγωισμος)που σε εμποδίζει να γυρισεις πίσω, ειναι ο ίδιος που αν τον εκμεταλλευτείς σωστα σε κάνει να πηγαίνεις μπροστά...είπαμε "αν τον εκμεταλλευτείς"
Posted by
MaYaMaYa |
5:14 μ.μ.
:)
twra me ekanes na kataferw na klapsw...na dakrusw mallon mono :P
filaki?
:*
Posted by
bereniki |
5:27 μ.μ.
agalitsa! ka8arsis glukeia mou, ka8arsis...toulaxiston eginan auta ta taksidia, aksizan ton kopo...kapoia allh (onomata de leme) 8elhse na ta kanei ta taxidia kai emeinan sth mesh (isws na mhn aksize o proorismos, ma den 8a to ma8ei pote)
Posted by
MaYaMaYa |
5:54 μ.μ.
mpempa mou polu omorfo!
ma polu omorfo :)
eisai apisteuth mh to xaseis auto!
Posted by
Bliss |
7:36 μ.μ.
makia to both of you
den to xanw... einai panta mesa mou... apla koimatai pou kai pou.... gia na kratietai dunato kai akmaio ;)
Posted by
bereniki |
8:41 μ.μ.