E html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Strict//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-strict.dtd"> cassi0pea

Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

μετακόμιση...

not to worry sugars!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
δεν πάω μακριά....

http://cassi0peia.blogspot.com/

mmmmmmakia :)

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

απογευματινό τσάι

το πήρα αυτό το βιβλίο λίγο πριν το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής...
θυμάστε τι παθαίνω στις εξεταστικές... ε?
εεε..... όχι όχι δεν εννοώ το πάχος! προς το παρόν αυτό το ελέγχω :P
...το άλλο εννοώ..
την τάση να μελαγχολώ? και να μ' αρέσει κιόλας?
...χμ βασικά...σήμερα δεν μου πολυαρέσει... αλλά μου βγήκε! μάλλον φταίει που δεν βγήκα... μα πάντα να μένω μέσα για να διαβάσω και τελικά μόνο αυτό να μην κάνω!? πώς τα καταφέρνω! ΕΛΕΟΣ!
....στο θέμα μας... στο βιβλίο...
είναι ο τρίτος τόμος με ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη...
τον πήρα εντελώς τυχαία..! έτσι διάλεγα βιβλία από μικρή... έτσι το διάλεξα κι αυτό.
μάλλον... δεν ήταν τυχαία... το διάλεξα επειδή ήταν γκρι... και επειδή το 3 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός... και μου άρεσε που γράφει τη λέξη ποίηση κάπως έτσι..
ΠΟΙΗ
ΣΗ
και που ο κύκλος του Ο είναι γεμισμένος με κόκκινο χρώμα...

Ελάχιστες φορές έχω διαβάσει ποίηση. Και ομολογώ ο Λειβαδίτης μου αρέσει γιατί δεν γράφει ποίηση ακριβώς... γράφει ποιητικά αλλά... χμμμ... δεν ξέρω πως να το πω... βασικά δεν κάνει ρίμα...
γράφει σκόρπιες σκέψεις που συνδέονται παράξενα μεταξύ τους...
απλά σε ταξιδεύει... αυτό είναι νομίζω... με ταξιδεύει τρελλά όμως...
και δεν έχω διαβάσει και πολύ... γενικά τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει την τάση να αφήνω βιβλία στη μέση...

αυτό λοιπόν το βιβλίο, το διάβαζα γενικά σκόρπια...
γύριζα σελίδες στην τύχη και διάβαζα...
κ έβαζα χαρτάκια στις σελίδες που μου άρεσαν... για να τα ξαναδιαβάζω...
ώσπου έφτασα στο σημείο να μη διαβάζω καινούριες σελίδες... μόνο τις σημαδεμένες :)

απόψε είπα να διαβάσω ένα μόνο... έχω μήνες να το αγγίξω το βιβλίο, αλλά αυτό το γκρι χρώμα του με τράβηξε... μου ταίριαξε...
ουφ...
έπεσα πάνω στο "απογευματινό τσάι"..
σήμερα το απόγευμα ήπια και τσάι (ζεστό.. όχι ice tea που πίνω κάθε μέρα...) έκανα όλη την τελετουργία και το ήπια με scone όπως το κάναμε στο york...
τυχαίο το τσάι? ποιος ξέρει... δε νομιζω ;)

βασικά το "απογευματινό τσάι" το λατρεύω...
είναι τεράστιο όμως και εγώ θέλω να επιστρέψω στον καναπέ μου και να κοιτάω τα φωτάκια μου...
θα σας το γράψω ολόκληρο άλλη φορά... ίσως και ποτέ! (είμαι αναβλητικός τύπος πρέπει να το έχετε καταλάβει αυτό ;))

"...μια ζωή δεν αρκεί όταν αρχίζει να βρέχει. Κι αλήθεια τι θα συμβεί αύριο? τι συνέβη χτες? Πράξεις χωρίς καμία σημασία που κάνουν ακόμα πιο βαθύ το μυστήριο κι οι νεκροί μας φεύγοντας άφησανστην είσοδο αυτή την ακαθόριστη ελπίδα που κάνει πιο αβέβαιο τον κόσμο."
'όλα τόσο θολά,
σαν μια συνομιλία σ' έναν πολυθόρυβο δρόμο..."

"...μια θλίψη παράξενη σαν κάποιος που έμαθε το μυστικό σου ν'απομακρύνεται αδιάφορος"
(βασικά... μου τη δίνει η αδιαφορία... να το θυμάσαι αυτό!!!!!!!!!!!!!!!!!!-αυτό το λέω εγώ... όχι ο Λειβαδίτης..;))

"τώρα περιπλανιέμαι σε βράδια που δε θα ξανάρθουν ποτέ ή μένω κλεισμένος στην κάμαρά μου..."

"μια μέρα θα ξαναγυρίσουμε, είχε πει ο Φίλιππoς, αλλά θα 'ναι αργά", και σκέφτηκα τα φαντάσματα που εμφανίζονται όταν όλα έχουν τελειώσει (κι ίσως για να κρύψουν ακριβώς αυτό)."
(!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ακούς μικρή μελισσούλα?!?!?!!?!?!? ΑΚΟΥΣ? :P)

"κι άξαφνα
έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιστρέψεις, βράδιασε,
στη σάλα έχουν ανάψει τα φώτα - στάθηκα στο διάδρομο,
είχα ένα σπουδαίο άλλοθι, αλλά το ξεχνούσα την κρίσιμη στιγμή -
μεκατηγορούσαν ότι συναντούσα, λέει, κρυφά τις σκιές του παλιού
σχολείου
ναι, δεν το αρνούμαι, όμως χυνόταν μόνο το δικό μου αίμα..."

"εξάλλου, έχω το άπειρο, τι να τις κάνω τις γνωριμίες."

"κι εσύ, καλέ μου φίλε,
μόλις πεθάνω
θα σου γράψω με ειλικρίνεια, θα σου πω για τον άνθρωπο που μ' έφτυσε
για το κονιάκ που μου λείπει, για τα πουλιά το πρωί που με ξαναγυρίζουν στο σπίτι του παππού."
(χμ...χμ.. σήμερα ένας φίλος μου είπε το εξής:
"παλιά
έλεγα αυτό που σκεφτόμουν κατευθείαν...
τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει
να το σκέφτομαι για μία ακόμα φορά"
.... εγώ ακόμα το λέω με τη μία.....
"τότε πρέπει να μεγαλώσεις... ο κόσμος είναι σκληρός...."
χμμμμμμμμμμ.... και τι...να περιμένω να πεθάνω για να τα πω? :S....)

"γι'αυτό ετοιμάζω τις αποσκευές μου
αλλά δεν απομακρύνομαι - αφού για να γνωρίσεις τον κόσμο αρκεί
εν' ανεξήγητο όνειρο
"

"όλα ειπώθηκαν και μόνο το φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονό του."

"ώσπου σιγά σιγά το παρελθόν γίνεται όλο και περισσότερο αίνιγμα
και το φως της μέρας δεν έχει επιείκεια γι' αυτούς που ενδίδουν
κι ύστερα είναι κι εκείνο το επικίνδυνο άστρο μιας αναγνώρισης που
άργησε
οι φίλοι που πέθαναν, οι άλλοι που χάθηκαν κυνηγώντας κάτι
άπιαστο

λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό
κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι από αύριο
ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή."


.....................................................................................

και καμιά φορά
τη νύχτα
μια κραυγή που ζητάει βοήθεια ακούγεται απ' το παρελθόν -ακριβώς γιατί ποτέ δεν το ζήσαμε
ή μας βασανίζουν αναμνήσεις από γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ
-αλλά ποιος είναι βέβαιος για το τί συνέβη?
...................................................................................
**********************************************
********************************************
************************************************
********************************************
*****************************************************************************

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

me, myself and I.... (εντωμεταξύ ακόμα να την δω αυτήν την ταινία...)

-το θέλω πολύ αυτό... πάρα πολύ... τόσο πολύ που σήμερα ξύπνησα με πυρετό...
-όπα καιρό είχες να αρρωστήσεις για κάτι... άρχισες πάλι τα δικά σου? δεν έχουμε πει να είσαι ήρεμη? να έχεις υπομονή και να μη βιάζεσαι...? φέρεσαι σαν κακομαθημένο κοριτσάκι πάλι?
-...αφού είμαι...
-δεν είσαι! γουστάρεις να είσαι! ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!
-μα...
-δεν έχει μα... και αφού το θέλεις τόσο... χαλάρωσε.. και θα γίνει... αυτή η ανυπομονησία σου...
-όχι, όχι νευρόσπασμά μου... δεν είναι ανυπομονησία αυτή τη φορά... είναι....
-άσε! ξέρω! φοβίες...?
-ε ναι! φοβάμαι...
-τι? τι φοβάσαι μαρή..? δεν έχεις μάθει πια? πότε θα αυξηθούν οι αντοχές σου επιτέλους?
-χμμμμ... δεν έχω ακόμα αρχίσει να φοβάμαι τον πόνο... φοβάμαι εμένα τώρα...
-πο ποοοοοο! πρέπει οπωσδήποτε να φοβάσε κάτι? για ριχ'το...τι φοβάσαι...?
-φοβάμαι μήπως δεν το θέλω όσο νομίζω... μήπως μόλις το έχω... πάψω να το θέλω...
-ΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΟΛΕΣ ΙΔΙΕΣ ΕΙΣΤΕ..!
-...σκάσε... κι εσύ γυναίκα είσαι...
-ΓΥΝΑΙΚΑΡΑ...
-φοβάμαι... τις λάθος επιλογές που κάνεις πάνω στον ενθουσιασμό σου...
-..ναι ρε βλαμένη εντάξει! αλλά όλοι κάνουμε λάθη! χαλάρωσε... κάνε ό,τι σου κατέβει..
-..μα.... δεν θέλω να κάνω άλλα λάθη... τα πληρώνω ακριβά κάθε φορά!
-το ξέρεις ότι πάλι είσαι εγωίστρια? δε θέλεις να κάνεις λάθη για να μην πληρώσεις...? ΕΛΕΟΣ!
-...το ξέρω... ε... με έχει φοβηθεί το μάτι μου.. πλέον τα φοβάμαι όλα... κυρίως εμένα... δηλαδή... εμένα, εμένα και εμένα....
-...χμμμμ....
-θέλω έναν σταθερό χαρακτήρα... που να ξέρει τι θέλει... που να κάνει πάντα το σωστό... που να μην μπερδεύεται... που....
-....η άλλη γιατί δε μιλάει τόση ώρα...?
-με έχετε φιμώσει... τι να πούμε... τώρα επικρατείτε... σας αφήνω να τα βγάλετε πέρα...
-και μετά... μόλις τα ξεκαθαρίσουμε? θα ρθεις να τα κάνεις όλα μαλλιά κουβάρια?
-...μπορεί...

-...χμμμμ.....
-...μήπως να την σκοτώσουμε?....
-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-.................................................
-καλά.... ΜΜΜΜΜΜΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ!!! ;)


*****

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

Let me Let you...

Κάθε φορά που σου ανοίγω την ψυχή μου γίνομαι αγρίμι…Αγρίμι ασυγκράτητο..
Αδειάζω ό,τι όμορφο έχω πάνω σου… εσύ το παίρνεις και το ξοδεύεις
το πετάς…
ούτε καν… ούτε καν το πετάς…
το αφήνεις να πέσει μόνο του…
το σκορπάς
Και μετά ....
μένει όλη η ασχήμια….
όλη η ασχήμια που μου δείχνεις μπαίνει μέσα μου και τότε γεμίζω μίσος…
Μίσος για σένα..?.. όχι… ποτέ…
Ίσως στιγμιαία να θέλω να σου κάνω κακό, ναι…. Αλλά αυτή η σκέψη εξατμίζεται αμέσως..
κ όλο το κακό μένει σε μένα…
Προσπαθώ μετά να το ξορκίσω…
Πρώτα σου γράφω στιχάκια…
Μετά τα σκίζω
Τα πετάω και αρχίζω να διαλέγω τραγούδια…
Πόσα τραγούδια έχω παίξει για χάρη σου…
Και πόσες φορές έχω ανακατέψει τα cd μου…
τα απογεύματα ξαπλώνω στα μαξιλάρια μου και παίζω το ένα τραγούδι μετά το άλλο…
και τους βάζω εικόνες..
εσύ..
παντού εσύ…

και αρχίζω τις ιστορίες… τι έγινε… τι θα ήθελα να είχε γίνει… τι θα μπορούσε τελικά να γίνει…
πώς θα μπορούσα να το κάνω εφικτό…
Οι ώρες περνάνε και εγώ μπορεί να ακούω το ίδιο τραγούδι όλη τη μέρα…
μέχρι να το γεμίσω με τις σωστές εικόνες…
Και μετά... αρχίζει να κυλάει το ποτάμι… Το κλάμα. Αυτό που σιχαίνομαι
αυτό που ξεραίνει τα μάτια μου και τα κάνει άσχημα…

μια φορά μου χες πει ότι είμαι πολύ όμορφη όταν κλαίω… γι’ αυτό με κάνεις συνέχεια να κλαίω?
Ποιο το νόημα… δεν είσαι ποτέ εδώ όταν κλαίω…
Κάθε φορά λέω πως θα είναι η τελευταία…
Κάθε φορά ξέρω πως λέω ψέματα…
Γεμίζω τα πνευμόνια μου με αέρα και νιώθω δυνατή…
χαμογελάω χαιρέκακα και με ονομάζω κακιά… κακιά και στριμμένη…
θα σου δείξει η στριμμένη..
την επόμενη φορά θα πληρώσεις… την επόμενη φορά θα πονέσεις… την επόμενη φορά θα κλάψεις…
θα σε εκδικηθεί!!!
Και όσο τα λέω αυτά, όσο γεμίζω το στόμα μου με ψεύτικες λέξεις, αρχίζει να μπουκώνει
δε θέλει να τις βγάλει…
δε θέλει να τις ξεστομίσει…
Και πνίγομαι…
Ναι, τώρα πάλι πνίγομαι….
Να σε αφήσω να με αφήσεις…
Άσε με να σε αφήσω να με αφήσεις
Μην γυρίσεις ξανά…
Ποτέ ξανά.
Όσο και να το θέλω.
Όσο και να σε παρακαλάω στον ύπνο μου.
Όσο δυνατές σκέψεις και να στέλνω…
…μην τις ακούς.
Είναι σειρήνες. Είμαι σειρήνα.. αυτοκαταστροφική..
και στέλνω τα σήματα σε σένα που με καταστρέφεις.. κλείσε τα αυτιά σου επιτέλους!
Άσε με
Να σε αφήσω
Να με αφήσεις…
makia

Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

ξανά κάμπια...!


Λες πως σου αρέσει το χαμόγελό μου…
Κοίτα καλύτερα… μα δε βλέπεις το σκοτάδι?
…κοίτα με! Κοίτα πίσω από τα μάτια μου… δε βλέπεις την ψυχή μου… την μαυρίλα…?
σαν κλόουν…

Κλόουν ε?...

ναι… λυπημένο χαμόγελο..
γελάω αντί να αναστενάζω…
Γελάω…

Γιατί γελάω?
Πάντα αναρωτιόμουν κι εγώ η ίδια… το κάνω υπερβολικά συχνά… συνέχεια..
σαν τρελή…

Τρελή ε?....

Ναι… άρρωστο γέλιο…

Ο οφθαλμίατρος μου είπε ότι θα κάνω ρυτίδες! Να μη γελάω τόσο…
Και τι να κάνω… το γέλιο φωτίζει το σκοτάδι… κι εγώ… δεν μπορώ το σκοτάδι…


Όταν ήμουν μικρή ο Μιχάλης με φοβέριζε… μου έλεγε πως κάτω από το κρεβάτι μου υπάρχει το φάντασμα… μου έκανε
μπουυυυυ
κι εγώ κούρνιαζα όσο μπορούσα…
δεν άφηνα τίποτα να εξέχει…
μάζευα το πάπλωμα και φασκιωνόμουν σαν κάμπια… γιατί νόμιζα πως αν αφήσω λίγο πάπλωμα ανοιχτό, θα περάσει το φάντασμα μέσα από τα σκεπάσματα….

Τώρα με φοβερίζεις κι εσύ… μου λες να μην σε πλησιάζω πολύ…

…και τότε γιατί έρχεσαι?
Γιατί ήρθες πάλι?
Τι θέλεις να κάνω λοιπόν…
Τσαντίζεσαι που βάζω τα γέλια?

Μα αφού σου αρέσει να χαμογελάω… με το γέλιο τι έχεις…?

Και τι να κάνω… αρχιζει η μαυρίλα...

πάλι… θα μελανιάσω...
πάλι?...


Πώς το κάνεις αυτό?
Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό?

Πώς αντέχεις?
Τι είσαι τελικά?
Και ποιος είναι πιο άρρωστος από τους δύο…?
…η αρρώστια σου είναι μεταδοτική λες… θα με κολλήσεις…
Χα!
Μακάρι να μπορούσα να σε κολλήσω κι εγώ τη δική μου…
…την κρύβω όμως πίσω από το γέλιο μου…
φασκιώνομαι
πάλι
και δεν βγαίνει προς τα έξω…
τόσο πολύ σε αγαπάω…
τι χαζή!!!!!!!!

TI PAIDI EIMAI EGW? ;)h2>
  • I'm bereniki
  • From athens, Greece
  • megalo mperdema... as mhn to analusoume... h' mhpws na to analysoume? :S :P
megalo berdema... as mhn to analusoume... h' mhpws na to analusoume? ;)

Which Trainspotting character am I?

    "Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?" -Trainspotting [movie]
    EDIT EDIT EDIT