Εγώ, αυτός και το μυστήριο!
Εντάξει λοιπόν.
Τον έχουμε εντοπίσει… έχουμε κάνει focus και από στιγμή σε στιγμή θα βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής του… και τώρα τι κάνουμε…?
Τώρα αρχίζει το δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι της υπόθεσης.
Τώρα πρέπει λέει να διατηρήσουμε το μυστήριο.
Να μην πούμε πολλά… να αφήσουμε πράγματα για να ανακαλύψει…
Να προσέχουμε το χαμόγελο και το ύφος μας… προδίδει τι σκεφτόμαστε!
Τον έχουμε εντοπίσει… έχουμε κάνει focus και από στιγμή σε στιγμή θα βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής του… και τώρα τι κάνουμε…?
Τώρα αρχίζει το δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι της υπόθεσης.
Τώρα πρέπει λέει να διατηρήσουμε το μυστήριο.
Να μην πούμε πολλά… να αφήσουμε πράγματα για να ανακαλύψει…
Να προσέχουμε το χαμόγελο και το ύφος μας… προδίδει τι σκεφτόμαστε!
Δεν πρέπει να ξέρει τι σκεφτόμαστε!
Πρέπει να φαντάζεται αυτό που θα ήθελε να σκεφτόμαστε,
να αναρωτιέται αν το σκεφτόμαστε και
να προσπαθεί να βρει τον τρόπο να καταλάβει αν το σκεφτόμαστε…
αλλά εμείς να μην το προδίδουμε…
Σαδιστικό μου φαίνεται… αλλά αρέσει πολύ… το χω παρατηρήσει…
Και μετά… μετά τα καταφέραμε. Είμαστε το κέντρο του κόσμου. Το αντικείμενο του πόθου. Η πεταλουδίτσα που περιφέρεται μπροστά από την οθόνη του πι σι του και δεν τον αφήνει να δουλέψει. Έχουμε μπει στο μυαλό του και δεν μπορεί να μας βγάλει! Δεν θέλει λέμε! (για πόσο?)…
Και τώρα? Τώρα είναι πιο δύσκολο… να διατηρηθεί το μυστήριο… γιατί πρέπει* να διατηρηθεί το άτιμο… γιατί όταν πάψει να υπάρχει μυστήριο δεν θα υπάρχει δρόμος. Τουλάχιστον όχι δρόμος που να μην τον έχει περπατήσει. Και ίσως θελήσει να πάρει στροφή…
Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν? Νομίζω το ‘χω ξαναπεί. Ο χρόνος με τον εαυτό σου… τα πράγματα που κάνεις μόνος σου. Για σένα. Με εσένα. Αυτά στα οποία δεν του επιτρέπεις να συμμετάσχει. Αυτά που δεν του επιτρέπουν να βρίσκεται μαζί σου. Αυτά που τον κάνουν να νιώθει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου σου ακόμα. Αυτά που του δείχνουν ότι στον δικό σου κόσμο οι πεταλουδίτσες δεν σε αποσπούν… απλά σε παρασύρουν μακριά του. Αυτά που τον κάνουν να θέλει να έρθει μαζί! Να κλέψει μια εικόνα!
Όχι, όχι.. αυτά είναι δικά σας. Δικά σου και του εαυτού σου. Το μυστήριο είναι ο εαυτός σου. Αυτός που ξέρει τα πάντα. Αυτός που δημιουργεί τα πάντα. Αυτός που αλλάζει συνέχεια και σου δείχνει πώς θα γίνεις σε λίγο. Που τρέχει μπροστά. Που μόλις εκείνος προλάβει και κλέψει μια εικόνα… έχει δημιουργήσει μια καινούρια… αλλού.. μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του.
Εγώ, αυτός και ο εαυτός μου λοιπόν.
Κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να μάθει ποτέ την ύπαρξη αυτού του blog…
ε? φανταστικέ εαυτέ μου?...
έτσι… έτσι…
;)
Σαδιστικό μου φαίνεται… αλλά αρέσει πολύ… το χω παρατηρήσει…
Και μετά… μετά τα καταφέραμε. Είμαστε το κέντρο του κόσμου. Το αντικείμενο του πόθου. Η πεταλουδίτσα που περιφέρεται μπροστά από την οθόνη του πι σι του και δεν τον αφήνει να δουλέψει. Έχουμε μπει στο μυαλό του και δεν μπορεί να μας βγάλει! Δεν θέλει λέμε! (για πόσο?)…
Και τώρα? Τώρα είναι πιο δύσκολο… να διατηρηθεί το μυστήριο… γιατί πρέπει* να διατηρηθεί το άτιμο… γιατί όταν πάψει να υπάρχει μυστήριο δεν θα υπάρχει δρόμος. Τουλάχιστον όχι δρόμος που να μην τον έχει περπατήσει. Και ίσως θελήσει να πάρει στροφή…
Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν? Νομίζω το ‘χω ξαναπεί. Ο χρόνος με τον εαυτό σου… τα πράγματα που κάνεις μόνος σου. Για σένα. Με εσένα. Αυτά στα οποία δεν του επιτρέπεις να συμμετάσχει. Αυτά που δεν του επιτρέπουν να βρίσκεται μαζί σου. Αυτά που τον κάνουν να νιώθει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου σου ακόμα. Αυτά που του δείχνουν ότι στον δικό σου κόσμο οι πεταλουδίτσες δεν σε αποσπούν… απλά σε παρασύρουν μακριά του. Αυτά που τον κάνουν να θέλει να έρθει μαζί! Να κλέψει μια εικόνα!
Όχι, όχι.. αυτά είναι δικά σας. Δικά σου και του εαυτού σου. Το μυστήριο είναι ο εαυτός σου. Αυτός που ξέρει τα πάντα. Αυτός που δημιουργεί τα πάντα. Αυτός που αλλάζει συνέχεια και σου δείχνει πώς θα γίνεις σε λίγο. Που τρέχει μπροστά. Που μόλις εκείνος προλάβει και κλέψει μια εικόνα… έχει δημιουργήσει μια καινούρια… αλλού.. μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του.
Εγώ, αυτός και ο εαυτός μου λοιπόν.
Κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να μάθει ποτέ την ύπαρξη αυτού του blog…
ε? φανταστικέ εαυτέ μου?...
έτσι… έτσι…
;)
*i hate this word...
μυστήρια μας τα λέτε δεσποινίς :-)
καλημέρες!
Posted by
EL MÁGICO |
5:09 μ.μ.
Κοίταγα τα link σου δεξιά. Με di.uoa.gr τι σχέση έχεις; Αναφέρεις 4 univs οπότε δε μπορεί να σπούδασες σε όλα. Μπορεί;
Posted by
diki |
5:27 μ.μ.
el magico: alh8eia? eimai sto swsto dromo tote :) kalhmeritses :)
diki: sta 3 prwta opws emfanizontai (proptuxiako-erasmus-metaptuxiako...) mh mou peis... di-tis? :)
Posted by
bereniki |
5:39 μ.μ.
Ναι, 1998-2002. Di-tis, χεχε.
Posted by
diki |
11:50 μ.μ.