FlashbacK
Φεβρουάριος του 2005…
Είχε αρχίσει εδώ και ώρα να γουργουρίζει… τέντωνε τα πόδια της, τους ώμους της, στριφογύριζε συνέχεια στο κρεβάτι…
Είχε συνηθίσει να κοιμάται με τις κουρτίνες ανοιχτές… το μεγάλο παράθυρο ήταν ακριβώς πίσω από το κεφάλι της…τον πρώτο καιρό, ακόμα και μέσα από τις παχιές αυτές κουρτίνες, οι ηλιαχτίδες την ξυπνούσαν από πολύ πρωί… ήθελε να πάρει πολύχρωμο χαρτόνι και να καλύψει τα τζάμια… αλλά τελικά συνήθισε… άλλωστε ο χειμώνας ήταν βαρύς και το φως είχε γίνει πολύ πιο απαλό!
Το προηγούμενο απόγευμα είχε επιστρέψει στην «σοκολατούπολη» (έτσι είχε ονομάσει την μικρή παραμυθένια πόλη που την φιλοξενούσε) μετά από μια βδομάδα στην «πατρίδα»… είχε φέρει όλων των ειδών τα καλούδια… κάλεσε φίλους και φίλες για φαγητό και μετά έπεσε ξερή για νάνι!
Τώρα απολάμβανε τις λίγες εκείνες χαλαρωτικές στιγμές πριν ξυπνήσει… τα σεντόνια ήταν φρέσκα και μύριζαν μαλλακτικό (sea breeze…)… το καλοριφέρ είχε πάρει μπρος και την υπνώτιζε μαζί με τα κεράκια με άρωμα λεβάντας που της είχαν πάρει οι κολλητές της για τη γιορτή της…
Γύρισε ανάσκελα, τέντωσε τα χέρια προς τα πίσω, στηρίχτηκε στον τοίχο και γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω… ήταν έτοιμη να κάνει τη «γέφυρα» (ο καλύτερος τρόπος για να ξυπνήσει το σώμα σου το πρωί) όταν…άνοιξε τα μάτια της….και αντίκρυσε το απόλυτο λευκό!!!
Πετάχτηκε από το κρεβάτι με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο! Άνοιξε το παράθυρο για να μυρίσει το δωμάτιο χιόνι! Οι όμορφες νυφάδες άρχισαν να της χαϊδεύουν το πρόσωπο και να αιωρούνται στο μικρό δωμάτιό της…με το που ακουμπούσαν στα ζεστά έπιπλα έλιωναν…. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου της και πάτησε τα 4 πιο οικεία πλήκτρα-το δωμάτιο της γλυκιάς Σαλονικιάς που έμενε ακριβώς απέναντί της (2,5 βήματα χώριζαν τις πόρτες τους-τα είχαν μετρήσει)…μια εντελώς κοιμισμένη φωνούλα απάντησε «ναιιιιιιιιιιιιιι?»
…ξέσπασε σε γέλια… «ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ….και κοίτα έξω από το παράθυρό σου!!!!»
…έκλεισε το τηλέφωνο, άνοιξε το δεξί συρτάρι του γραφείου της, βούτηξε την φωτογραφική της μηχανή και αποθανάτισε τη στιγμή…
…Εκείνο το πρωινό δεν θα το ξεχνούσε ποτέ!
