4 years gone by….
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός? Κοινότυπο φαίνεται αυτό που λέω αλλά σήμερα…μάλλον χτες (καθότι μια καινούρια μέρα ξημερώνει) το ένιωσα πολύ καλά…
26 Ιουλίου 2002…. Ήταν μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου…
2η μέρα ρομαντικών διακοπών στη Σαντορίνη… τι άλλο θες απ’τη ζωή σου στα 22 σου? 2 χρόνια με έναν άνθρωπο που λατρεύεις, μόλις έχει επιστρέψει από μια δύσκολη χρονιά στην Αγγλία, σε παίρνει αγγαλίτσα και σαλπάρετε για καλντέρα…!
2η μέρα…γυρίζετε σπίτι…χαζεύετε τη θέα αγκαλίτσα στη βεράντα και μετά…κοιτάτε τα κινητά (που τα είχατε αφήσει φυσικά στο σπίτι…) 52 αναπάντητες σύνολο….
Νo need to say something terrible had happened…
Ναι οκ θάνατος στην οικογένεια…
Αεροπλάνο και πίσω στην Αθήνα…
Και μετά αρχίζουν οι δυσκολίες στη σχέση… η μία δυσκολία πάνω στην άλλη… και το παλεύεις πολύ αλλά δεν αντέχεις… περνάει 1,5 χρόνος… είσαι μόνο 23 γαμώτο! Και το παίρνεις απόφαση… και χωρίζεις!
(τώρα γιατί γράφω στο second πρόσωπο?... τέσπα έτσι μου βγαίνει…μάλλον είναι ψυχολογικό…άρνηση να δεχτώ τις καταστάσεις…)
anyways…
4 χρόνια μετά και όλα αυτά μου φαίνονται τόσο κοντινά… και δε θέλω και να το δείχνω… άλλωστε συμβαίνουν πολύ χειρότερα γύρω μου…
και ξυπνάω το πρωί και νιώθω χάλια… και βλέπω το ημερολόγιο και καταλαβαίνω γιατί ξύπνησα έτσι!
(ΦΑΚΙΝΓΚ διαίσθηση!!!!!!!!!!!!! ΦΑΚ ME AND MY 6TH SENSE!!! :P)
και μπαίνω για την καθιερωμένη μου blogoτσαρκα… περνάω και από το blog μου… διαβάζω το χτεσινό μου post… “be gentle to the ones that care for you….”
Αφού δεν το κάνουν οι άλλοι σε μένα…ας το κάνω εγώ σε κάποιον…
Τηλέφωνο…
Ειλικρινά σ’αυτόν τον άνθρωπο δεν μπόρεσα ποτέ να μη μιλήσω γλυκά! Δεν μπορώ να μη χαμογελάω όταν του μιλάω! Με το που με άκουσε κατάλαβε…
«ευχαριστώ… το θυμάσαι…»
παύση…δεν ξέρω τι να απαντήσω…βουρκώνω….. θέλω τόσο πολύ να πω λυπάμαι και σ’αγαπώ… αλλά δεν θέλω να νομίσει πως τον αγαπώ ερωτικά…
είναι αυτή η αγάπη που μένει για πάντα…
αφού ερωτευτείς…αγαπήσεις με πάθος… με ένταση…νοιαστείς…
αν μετά για κάποιο λόγο φύγεις…αυτή η αγάπη μένει… και τι γλυκιά που είναι…
βαθιές ανάσες και χαμόγελο…
συζήτηση για τις ζωές μας – μόνο για τα επαγγελματικά μας φυσικά… είπαμε… gentle… δε χρειάζεται να ξέρει ούτε να ξέρω τα «υπόλοιπα»…
at the end of the day… τι έχει μείνει… πόνος, γλύκα, δάκρυ, χαμόγελο…. Για τα καλά και για τα άσχημα...
«γιορτάζουμε για τις χαμένες μέρες μας…και γι’αυτές που θα κερδίσουμε…»λένε τα διάφανα κρίνα κάπου… «εκείνα που δεν λησμονούμε…εκείνα που μελαγχολούμε…τα εκείνα εκεί που νοσταλγούμε..εκείνα που πεθαίνουμε, εκείνα που όλο ξαναζούμε, εκεί, μ’εκείνα μένουμε…»
όχι… δεν έχω μείνει εκεί… έχουν γίνει κι άλλα…πιο όμορφα και πιο σημαντικά… αλλά εκείνα είναι πιο γλυκά… μπορεί να φταίει ο παρτενέρ.. ήταν ο πιο γλυκός… Thnx for being a gentle man…
at the end of the day…. I guess I might smile a bit…. ;)
26 Ιουλίου 2002…. Ήταν μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου…
2η μέρα ρομαντικών διακοπών στη Σαντορίνη… τι άλλο θες απ’τη ζωή σου στα 22 σου? 2 χρόνια με έναν άνθρωπο που λατρεύεις, μόλις έχει επιστρέψει από μια δύσκολη χρονιά στην Αγγλία, σε παίρνει αγγαλίτσα και σαλπάρετε για καλντέρα…!
2η μέρα…γυρίζετε σπίτι…χαζεύετε τη θέα αγκαλίτσα στη βεράντα και μετά…κοιτάτε τα κινητά (που τα είχατε αφήσει φυσικά στο σπίτι…) 52 αναπάντητες σύνολο….
Νo need to say something terrible had happened…
Ναι οκ θάνατος στην οικογένεια…
Αεροπλάνο και πίσω στην Αθήνα…
Και μετά αρχίζουν οι δυσκολίες στη σχέση… η μία δυσκολία πάνω στην άλλη… και το παλεύεις πολύ αλλά δεν αντέχεις… περνάει 1,5 χρόνος… είσαι μόνο 23 γαμώτο! Και το παίρνεις απόφαση… και χωρίζεις!
(τώρα γιατί γράφω στο second πρόσωπο?... τέσπα έτσι μου βγαίνει…μάλλον είναι ψυχολογικό…άρνηση να δεχτώ τις καταστάσεις…)
anyways…
4 χρόνια μετά και όλα αυτά μου φαίνονται τόσο κοντινά… και δε θέλω και να το δείχνω… άλλωστε συμβαίνουν πολύ χειρότερα γύρω μου…
και ξυπνάω το πρωί και νιώθω χάλια… και βλέπω το ημερολόγιο και καταλαβαίνω γιατί ξύπνησα έτσι!
(ΦΑΚΙΝΓΚ διαίσθηση!!!!!!!!!!!!! ΦΑΚ ME AND MY 6TH SENSE!!! :P)
και μπαίνω για την καθιερωμένη μου blogoτσαρκα… περνάω και από το blog μου… διαβάζω το χτεσινό μου post… “be gentle to the ones that care for you….”
Αφού δεν το κάνουν οι άλλοι σε μένα…ας το κάνω εγώ σε κάποιον…
Τηλέφωνο…
Ειλικρινά σ’αυτόν τον άνθρωπο δεν μπόρεσα ποτέ να μη μιλήσω γλυκά! Δεν μπορώ να μη χαμογελάω όταν του μιλάω! Με το που με άκουσε κατάλαβε…
«ευχαριστώ… το θυμάσαι…»
παύση…δεν ξέρω τι να απαντήσω…βουρκώνω….. θέλω τόσο πολύ να πω λυπάμαι και σ’αγαπώ… αλλά δεν θέλω να νομίσει πως τον αγαπώ ερωτικά…
είναι αυτή η αγάπη που μένει για πάντα…
αφού ερωτευτείς…αγαπήσεις με πάθος… με ένταση…νοιαστείς…
αν μετά για κάποιο λόγο φύγεις…αυτή η αγάπη μένει… και τι γλυκιά που είναι…
βαθιές ανάσες και χαμόγελο…
συζήτηση για τις ζωές μας – μόνο για τα επαγγελματικά μας φυσικά… είπαμε… gentle… δε χρειάζεται να ξέρει ούτε να ξέρω τα «υπόλοιπα»…
at the end of the day… τι έχει μείνει… πόνος, γλύκα, δάκρυ, χαμόγελο…. Για τα καλά και για τα άσχημα...
«γιορτάζουμε για τις χαμένες μέρες μας…και γι’αυτές που θα κερδίσουμε…»λένε τα διάφανα κρίνα κάπου… «εκείνα που δεν λησμονούμε…εκείνα που μελαγχολούμε…τα εκείνα εκεί που νοσταλγούμε..εκείνα που πεθαίνουμε, εκείνα που όλο ξαναζούμε, εκεί, μ’εκείνα μένουμε…»
όχι… δεν έχω μείνει εκεί… έχουν γίνει κι άλλα…πιο όμορφα και πιο σημαντικά… αλλά εκείνα είναι πιο γλυκά… μπορεί να φταίει ο παρτενέρ.. ήταν ο πιο γλυκός… Thnx for being a gentle man…
at the end of the day…. I guess I might smile a bit…. ;)
