E html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Strict//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-strict.dtd"> cassi0pea: Σεπτεμβρίου 2006

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006

advice!!!!!!!!!!!!!!!!

Ladies and Gentlemen of the class of ’97 (εντάξει αυτό είναι λίγο άσχετο...ας το πούμε..το άσχετο του ποστ...)
... wear sunscreen.If I could offer you only one tip for the future...sunscreen would be IT.The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience.

I will dispense this advice now.

  1. Enjoy the power and beauty of your youth...... ..........Never mind.... You will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. (εξαιρούνται Vissi, Madonna και άλλα τέτοια!)You are NOT as fat as you imagine.
  2. Don’t worry about the future; or...... ......worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
  3. Do one thing every day that scares you.
  4. Sing.
  5. Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours.
  6. Floss. (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
  7. Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind. The race is long, and in the end, it’s only with yourself.
  8. Remember compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.
  9. Keep your old love letters, throw away your old bank statements.
  10. Stretch. (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
  11. Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life. The most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.
  12. Get plenty of calcium. (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
  13. Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.
  14. Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children, maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary. Whatever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself, either. Your choices are half chance, so are everybody else’s.
  15. Enjoy your body, use it every way you can. Don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own.
  16. Dance. Even if you have nowhere to do it but in your own living room.
  17. Read the directions, even if you don’t follow them.
  18. Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.
  19. Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good. (......................)
  20. Be nice to your siblings; they are your best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.
  21. Understand that friends come and go, but for the precious few you should hold on.
  22. work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.
  23. Live in New York City once, but leave before it makes you hard;
  24. live in Northern California once, but leave before it makes you soft.
  25. Travel.
  26. Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders.
  27. respect your elders.
  28. Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you'll have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out.
  29. Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85.
  30. Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it.

Advice is a form of nostalgia,

dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.

But trust me on the sunscreen. ;)

{Everybody's Free (to wear sunscreen) ~ Mary SchmichChicago Tribune}

....ίσως οι καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει... κοινότυπες και χιλιοειπωμένες... αλλά το να τις βλέπω έτσι συγκεντρωμένες και διατυπωμένες με τόσο χιούμορ... ΜΕ ΞΥΠΝΑΕΙ!

θα γίνει σύντομα poster πάνω από το κρεββάτι μου... προς το παρόν γίνεται

post στο blog μου.....

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

τι θα έλεγα για μένα σε έναν ψυχίατρο...!

παρατηρώ το κάθετι. δίνω σημασία σε ό,τι συμβαίνει. αφοσιώνομαι σε ό,τι κάνω...
..μέχρι να μου κινήσει το ενδιαφέρον κάτι άλλο...
είμαι πολύ αφηρημένη... σπούδασα φυσική γιατί μου αρέσει το φως, τα σύννεφα, τα αστέρια, οι κινήσεις, η βαρύτητα, η άνωση, ο άνεμος, οι κεραυνοί και οι αφηρημένοι άνθρωποι... θεωρώ πως όλοι οι φυσικοί είναι αφηρημένοι. ίσως όχι όλοι. όντας φυσικός, δέχομαι πως όλα είναι πιθανά. μπορεί να υπάρχει και κάποιος μη αφηρημένος φυσικός. αυτός δεν είμαι εγώ!
εγώ είμαι πολύ αφηρημένη!
Θέλω να τα κάνω όλα.
Θέλω να τα μάθω όλα.
μερικέςφορέςμπερδεύομαικαιμένωάπραγη..στοχάοςμου...τομυαλόμουείναιένακου
βάριμεκλωστέςδιαφορετικούπάχουςκαιπολύχρωμες... όλα τα χρώματα που υπάρχουν.. αυτά που έχω φανταστεί.. αυτά που έχω δει.. αυτά που θα 'θελα να δω.. αυτά που θέλω να σου δείξω!
όλη η ζωή μου δεν είναι παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σ'ενα άλλο όνειρο (*λειβαδίτης*)
πεθαίνω κάθε μέρα. ίσως και πάνω από μια φορά τη μέρα.. κατεβαίνω στον βυθό. βλέπω το θάνατο και μου χαμογελά. χαμογελάω πίσω.. του λέω ένα τραγούδι και.. ξαναγεννιέμαι...
όταν είμαι στον ουρανό είμαι 5 αστέρια που σχηματίζουν κορώνα...
όταν είμαι στη γη είμαι γοργόνα...
{...η γη όμως είναι στον ουρανό... και τελικά που είμαι...? μπερδεύτηκα...}
και...
στα μαλλιά μου λάμπει πάντα αστερόσκονη...
αυτά! μπορεί να κάνω και λάθος! εσύ τι λες?

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

αμφίβλοξ!

“Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω… νιώθω πως όλα είναι αμφίαλα… και δεν ξέρω ποια μεριά με τραβάει πιο πολύ… ποια θάλασσα δεν θα με πνίξει..”

“Μην αμφιβάλλεις ποτέ όσο μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια…”

“Γιατί να φοβάμαι τη βροχή.. άλλωστε είμαι γοργόνα… είμαι αμφίβια ξέρεις!”

“Όταν με κοιτάει τρομάζω… μάλλον φταίνε οι αμφιβληστροειδείς του… κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτούς!”

“Έχεις αμφιβολίες για το μέλλον? Και για ποιο λόγο ασχολείσαι με το μέλλον?”

“Γιατί τον ερωτεύτηκα? Γιατί γράφει τα πιο εκφραστικά αμφιβραχή ποιήματα!”

“Στην τέχνη του χαϊδεύειν θα έλεγα ότι είναι… αμφιδέξιος..”

“Μα με τέτοια αμφίεση πάλι καλά που δεν του πέταξαν λαχανικά!”

“Μα δες πώς μοιάζουν! Είναι σίγουρα αδέρφια! Και μάλιστα αμφιθαλή!”

“Η Καβάλα είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις… μου αρέσει γιατί έχει θάλασσα και είναι αμφιθεατρική…”

“Γνωρίστηκαν στο αμφιθέατρο Α11 στο πρώτο διάλειμμα μετά την πρώτη ώρα της πληροφορικής… πολύ ταιριαστό ζευγάρι!”

“Σήμερα έκλεψα από το εργαστήριο έναν αμφίκοιλο φακό! Έτσι… για να θυμάμαι την σκύλα την Θωμά!”

“Μέχρι και αμφικτίονες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα!”

“Αν κλέψεις κι εσύ φακό… πάρε έναν αμφίκυρτο!”

“Και πιστεύεις τι λέει ο Μιχάλης! Ο ποιο αμφιλεγόμενος άνθρωπος που γνωρίζουμε? Αφού είναι και δίδυμος παιδί μου! Έλεος!”

“Γιατί είναι αμφίπλευρα τα νομίσματα..?”

“Ο Παρθενώνας δεν είναι απλά αμφιπρόστυλος! Αφού έχει κίονες ολόγυρα! Να το πούμε ολοπρόστυλος?”

“Ρε συ σου είπα… δεν ξέρω τι να κάνω… αμφιρρέπω… αμφιταλαντεύομαι! Πώς να σου το πω?”

“Τώρα δηλαδή τι? Με αμφισβητείς? Έχω λόγο να πω ψέματα? Λέω εγώ ψέματα?...”

“Δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω… όλα όσα λέει είναι αμφίσημα! Μάλλον επίτηδες το κάνει!”

“Τρομερή δεξίωση… ο πατέρας του γαμπρού –που τα πλέρωσε όλα- παίρνει άξια τον τίτλο του αμφιτρύωνα.”

“Εντάξει… είναι αμφιφυλόφιλος… όχι αδερφή!”
;)
…Σήμερα είχα σκοπό να γράψω διάφορα για το απόγευμά μου… ήταν πολύ όμορφο και περιπετειώδες… όταν γύρισα όμως σπίτι, η γλυκιά μαμά μου είχε έτοιμο το βραδινό μου στο δίσκο μου στο σαλόνι (μου αρέσει να τρώω με τον δίσκο στα πόδια, καθισμένη οκλαδόν στην τεράστια πολυθρόνα του σαλονιού και να χαζεύω τηλεόραση… συνήθεια από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Πάτρα… σήμερα είδα ένα κομμάτι μιας συνέντευξης του Γιάννη Ζουγανέλη, όχι του ηθοποιού αλλά του μουσικού (παίζει Τούμπα*, ένα μπάσο πνευστό…)
Πολύ με ενέπνευσε ο άνθρωπος.. σε κάποια φάση είπε για την γνωριμία του με την λέξη αμφίβλοξ… του την ανέφερε ένας φίλος του σε ένα καφενείο με το που τον είδε. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που με τον που τον συνάντησε του είπε: “άκου μια λέξη που ανακάλυψα…ΑΜΦΙΒΛΟΞ…. Δεν είναι υπέροχη λέξη?”… ο φίλος μας έφαγε κόλλημα να βρει τη λέξη.. ο τρίτος της παρέας επέμενε πως ο άλλος την είχε πλάσει μόνος του… έτσι ο δικός μας πήγε στην τεράστια βιβλιοθήκη στο χωριό του… έψαξε τα λεξικά του… έφαγε κόλλημα με τις λέξεις του αμφι- και βρήκε και τι σημαίνει το αμφίβλοξ.. γύρισε μετά από τρεις μέρες…
Γύρισα στη μαμά μου εκστασιασμένη..
«το παθαίνω κι εγώ αυτό μαμά! Γι’αυτό δεν διαβάζω αυτά που πρέπει… γιατί κολλάω με κάτι τέτοια τυχαία που ακούω και δεν ηρεμώ μέχρι να ψάξω να δω τι είναι»
Έτσι κόλλησα λοιπόν και με το αμφίβλοξ… ψάχνω εδώ και 1 ώρα… τελικά δεν βρίσκω τίποτα…
Όποιος ξέρει κάτι… ή έχει πολλά λεξικά… ή ξέρει αυτόν τον κύριο Ζουγανέλη τον μουσικό ας τον πάρει ένα τηλέφωνο να μου λύσει την απορία!
Μουτς…
*



Η τούμπα είναι το μπάσο του κουαρτέτου των χάλκινων. Είναι σχετικά νέο όργανο. Πρωτοκατασκευάστηκε γύρω στο 1830, αρχικά για να υπάρχει ένα μπάσο χάλκινο στις στρατιωτικές μπάντες. Στη συνέχεια εμπλούτισε την τάξη των χάλκινων της συμφωνικής ορχήστρας με τους (πάρα πολύ!) μπάσους ήχους της. Είναι αρκετά "δυσκίνητο" όργανο και για αυτό δεν της έχουν αφιερωθεί πολλές σόλο μελωδικές γραμμές. Τονίζει κυρίως το ρυθμό και ενισχύει τον ήχο των τρομπονιών αλλά και των κοντραμπάσων. Στον αιώνα μας βέβαια οι εκφραστικές της δυνατότητες έχουν αξιοποιηθεί στο έπακρο, καθώς πολλά είναι τα έργα που έχουν γραφτεί αποκλειστικά για αυτήν. Συγγενική με την τούμπα αλλά και με το κόρνο είναι η λεγόμενη "τούμπα Βάγκνερ", όργανο που κατασκευάστηκε ύστερα από παραγγελία του συνθέτη για τις ανάγκες του έργου "Το Δακτυλίδι του Νίμπελουγκ". Αν παίζετε τούμπα (ή αν σας γοητεύει το βαθύφωνο αυτό όργανο) σας προτείνουμε να γραφτείτε στον οργανισμό (
http://www.tubaonline.org). Στον τόπο http://www.chisham.com/ πάλι, μπορείτε να ενημερωθείτε για σεμινάρια και διαγωνισμούς, να βρείτε πολύ ενδιαφέροντα άρθρα πάνω σε θέματα τεχνικής, καθώς και χρήσιμες συμβουλές για να επιλέξετε το όργανό σας. Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία μπορείτε να βρείτε και στη διεύθυνση http://www.geocities.com/Vienna/1975
.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006

από την πληγή στην επούλωση...

Πληγώνεσαι.
Συνήθως από κάτι πιο σκληρό, πιο δυνατό από σένα (σίδερο καλή ώρα…)
Στην αρχή δε δίνεις σημασία αλλά γρήγορα η πληγή σε κάνει ευαίσθητο, ευάλωτο, ζαλίζεσαι και τα χάνεις.
Ζητάς βοήθεια… σε περιποιούνται, σε καθησυχάζουν και νιώθεις καλύτερα… αφού κάνουν-πουν τα βασικά, οι γύρω σου παύουν να ανησυχούν, λένε ένα «όλα θα πάνε καλά, δεν είναι τίποτα» και
μένεις μόνος.
Η βασική οδηγία είναι μία: Δεν ασχολείσαι με το τραύμα σου!

Δεν το ακουμπάς γιατί θα πονέσεις! Και ίσως ξανανοίξεις την πληγή!
Δεν το σκέφτεσαι γιατί τότε άθελά σου το ακουμπάς και πονάς!
Δεν το σκαλίζεις πώς το λένε!


Αρχικά ακολουθείς πιστά την βασική οδηγία. Μέχρι που…
ξεχνάς ότι υπάρχει το τραύμα, νιώθεις καλά και τσούπ…
ΤΟ ΑΚΟΥΜΠΑΣ! Και όσο πιο πολύ έχεις ξεχαστεί τόσο πιο δυνατό είναι το χτύπημα…
Α-πα-πα! Μέγα λάθος! Η πληγή ανοίγει και γεμίζεις ΑΙΜΑΤΑ… και δεν έχεις κανέναν να σε περιποιηθεί.
Μόνος περιποιείσαι τώρα την πληγή. Την καθαρίζεις, κλαις λιγάκι, παίρνεις βαθιές ανάσες, συνηθίζεις στη θέα του τραύματος…
….αυτό μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές… αναλόγως πόσο μεγάλο είναι το τραύμα, ώστε να αργήσει πολύ να κλείσει, και πόσο άπειρο πλάσμα είσαι, ώστε να ξεχνιέσαι, να το σκαλίζεις και να το ανοίγεις!
Κάθε φορά που ξεπλένεις το αίμα και αλλάζεις τις γάζες γίνεσαι όλο και πιο σκληρό πλάσμα!
Τελικά έρχεται κάποια στιγμή που
η θέα της πληγής δε σε τρομάζει και δε σου φέρνει αναγούλα πια!
Μετά
αρχίζει η επούλωση. Επιτέλους έμαθες, αποστασιοποιήθηκες από το τραύμα, αλλά πρόσεχες κιόλας. Και η πληγή αρχίζει να κλείνει!
Το δέρμα θέλει να θρέψει και σε τραβάει!
Σε πονάει… μα γιατί πονάει τόσο?
Πονάει πιο πολύ κι από όταν χτύπησες!
Πιο πολύ και από τότε που άνοιγε ξανά και ξανά η πληγή… πονάει, τραβάει…
Υποφέρεις… αλλά δεν κλαις… σφίγγεις τα δόντια και σκέφτεσαι «γιατρεύομαι.. είναι καλός αυτός ο πόνος… είναι λυτρωτικός!»…
Μετά από λίγο
ξέρεις ότι η πληγή έχει θρέψει.
Ότι μπορείς να ακουμπήσεις και πάλι το ευαίσθητο δέρμα σου και δεν θα ματώσει!
Δεν τολμάς όμως να ακουμπήσεις το σημείο όπου ήταν το τραύμα..
Φοβάσαι... Έχεις μάθει να μην το ακουμπάς και το αποφεύγεις ασυναίσθητα (ακριβώς όπως στην αρχή το χέρι σου πήγαινε ασυναίσθητα σε εκείνο το σημείο!)…
Κάποια στιγμή, εντελώς κατά λάθος, το αγγίζεις! Πατάς το πόδι σου στο έδαφος και βλέπεις ότι όλα είναι φυσιολογικά! Δεν πονάς καθόλου!
Όλα λειτουργούν και πάλι σωστά!
Όλα? …ρωτάς τον εαυτό σου φοβισμένα…
Ναι όλα… απλά τώρα είσαι λίγο πιο προσεχτικός όταν συναντάς στο δρόμο σου σίδερα, μπάζα, ξύλα, λακκούβες, πέτρες, βράχους και οτιδήποτε μπορεί να σε τραυματίσει!


Δεν μοιάζουν πολύ τα συναισθηματικά με τα επιδερμικά τραύματα?…

(η πληγή στο ποδαράκι ήδη άρχισε να κλείνει… πονάει απίστευτα!
δε με νοιάζει όμως.. όσο πιο πολύ πονάει,
όσο πιο δυνατά τραβάει, τόσο πιο γρήγορα θα υγιάνει!

...παρατηρώντας τα στάδια του ποδιού βλέπω ότι έχω περάσει από όλα αυτά τα στάδια φέτος… σε άλλους τομείς… ψυχικούς… και τελικά το βασικό είναι ότι είναι απαραίτητο να περάσεις από ΟΛΑ αυτά τα στάδια!
Πλάκα είχε η αυτό-ψυχανάλυση σήμερα!)

Τελικά δεν ήταν τυχαίο το χτύπημα! Καθόλου τυχαίο!)

καλή-βροχερή-μέρα
*****




(Ξημερώματα τετάρτης 20 Sept 2006)

(painting detail: Mark Ryden - wound)

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006

πόσο γκαντέμης είσαι..?..(κύριε υποψήφιε δήμαρχε....!)

ξυπνάω κεφάτη από τον αγαπημένο μου ήχο ξυπνητηριού (έχω διαφορετικό σε κάθε ξυπνητήρι του κινητού και τους αλλάζω randomly καθημερινά για πλάκα... θέλω να ακούω άλλο άσμα κάθε πρωί λέμε!!!)... ξυπνάω λοιπόν με το "λαααα λαλαλαλαλα-στρούμφο τραγουδώ... τρρά λαλαλαλαλααα-στρούμφο-σ'αγαπώωωω...)
κάνω την κλασική κίνηση-stretching και αρπάζω το πανέμορφο και γεμάτο λακουβίτσες από τις τούμπες κινητούλι... ετοιμάζομαι να πατήσω το ακύρωση και να γυρίσω πλευρό (σσσσσιγά μην σηκωθώ από τις 9.30! χτες υπολογίσαμε features ρεεεε!!!!) όταν βλέπω το χαριτωμένο λαμπάκι να με ειδοποιεί ότι έχω sms! οοοόπα! η χαμένη από τον κόσμο κολλητή-παντρεμένη-μάνα-φοιτήτρια-που-έχει-μετακομίσει-στου-...-τη-μάνα-μου-προτείνει-πρωινό-καφέ-όπου-θέλω:εξάρχεια ή θησείο ή μοναστηράκι? Και ποια είμαι εγώ στο κάτω κάτω για να πω όχι.... μια τεμπέλα-που-της-έτρεξε-ο-κώδικας-και-σιγά-μη-διαβάσει-σήμερα-και-φυσικά-θα-πάει-στο-κέντρο-για-καφέ-&-μπορεί-και-να-ψωνίσει-και-τίποτις.... καθότι οι φθινοπωρινές κολλεξιόν τα σπάνε!
τα κανονίζουμε λεπόν, ετοιμαζόμεθα και ξεκινάμε! (μεγάλη μου βγήκε η εισαγωγή γμτ... ένι γουέη...)
λίγο πριν βγω στην Ιερά Οδό λοιπόν περνάω μπροστά από το φαρμακείο που αντιπαθώ (έχω προηγούμενα με τον τύπο από όταν ήμουν 18 που με είχαν βάλει εφορευτική επιτροπή εις τας εκλογάς και ενώ ο δικηγόρος ήθελε να με διώξει καθότι έδινα πανελλήνιες και είχα διάάάβασμα αυτός ήθελε να μείνω και έλεγε σιγά μη σωθώ με 1 μέρα διάβασμα! <αυτή η λεπτομέρεια συνδέεται κάπως με τα παρακάτω!>)
κοιτάζομαι στον καθρεύτη του φαρμακείου, σκέφτομαι ότι δεν έχω ψωνίσει ΠΟΤΕ από εκεί και ούτε πρόκειται (έτσι νόμιζα....) και προχωράω ακούγοντας φυσικά PLACEBO (ακόμα δεν έχω συνέλθει.. ω ναι..)... λίγο πριν φτάσω στη γωνία για να στρίψω και να αντικρύσω την πολυπόθητη στάση λεοφωρείου, συναντάω ένα τσούρμο από γύρω στα 8 άτομα, κυριούλες και κυριούληδες χαμογελαστούς, καλοντυμένους, με γυαλάκια....
"τι έγινε ρε παιδιά.. ΣΥΝΕΔΡΙΟ στο Αιγάλεω?...", σκέφτομαι η-αθώα-μικρή-φυτουκλίτσα και προχωράω αεράτη με ύφος έχω-όλο-το-μέλλον-μπροστά-μου-αλλά-ας-περιμένει-λίγο-τώρα-θέλω-απλά-καφέ-και-κουτσομπολιό-και-ακούω-και-Placebo-ζηλέψτε-ποταποί-κουστουμαρισμένοι-κυριούλιδες!!!!!... ....και ξαφνικά... (ένας ήλιος μεσάνυχτα βγαίνει.......εεε... όχι αυτό είναι του κρόκου του λή)... ξαφνικά λοιπόν, νιώθω κάτι να μου γδέρνει απότομα το τρυφερό δερματάκι της πατούσας μου (τσάμπα το πεντικιουρ... μπου-χουυυυυ) και επίσης την πατουσίτσα μου να θερμαίνεται απότομα με αύξοντα ρυθμό και επίσης η θερμοκρασία να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την πατουσίτσα μου και.... κοιτάω και βλέπω.... ΑΙΜΑΤΑ!... ναι, ναι όχι αίμα... αίματα.... κάνω να προχωρήσω μπροστά καθότι δεν πονάω και σκέφτομαι ότι σιγά, λίγα αίματα είναι... η Β. τελειώνει την ιατρική φέτος και θα με χώσει στον μπακάκο και θα με περιποιηθεί... αλλά μετά θυμάμαι τον αντιπαθή φαρμακοποιό και λέω... κάτσε ας πάω μην πάθω καμιά μόλυνση....
στην διαδρομή 7 μέτρων που με χωρίζουν από το φαρμακείο, έχω μπροστά μου τους κυριούλιδες-κυριούλες που πάνε πολύ αργά και μιλάνε συνεχώς και σε όλους και είμαι έτοιμη να ουρλιάξω όταν (!!!!) ο κυριούλης που ηγείται της πομπής γυρίζει πίσω (καλά πού με είδε!?!??) με ένα χαμόγελο ΝΝΝΝΑ (όπως έλεγε και η...ποια το έλεγε...τέσπα... με-ένα-μπριγιάν-ΝΝΝΝΑ!!!) μου δίνει το χέρι του και μου λέει όλο χαρά και περηφάνια!
"μπούρου-μπούρου (κάτι σαν καλημέρα μάλλον... ζαλιζόμουν εκείνη τη στιγμή) μπούρου-μπούρου-μπούρου (δε θυμάμαι ονοματεπώνυμο)... είμαι γιατρός και είμαι υποψήφιος δήμαρχος του αιγάλεω μπούρου-μπούρου-μπούρου...."
θέλω να του πώ "χέσε με ρε άνθρωπε αιμοραγώ λέμε, θέλω να μου βάλουν λίγο κόκκινο και να πάω να πιω καφέ!!!!!"
αλλά συγκρατούμαι και λέω απλά "γεια σας! χάρηκα" και ορμάω μέσα στο φαρμακείο....
για κακή μου τύχη ορμάει από πίσω μου και το τσούρμο (το οποίο προσπέρασα καθότι όση ώρα κράτησαν οι χαιρετούρες αυτοί καθόντουσαν στο πλάι και θαύμαζαν το καμάρι τους να μιλάει με την όμορφη βερενικούλα!)
μπαίνουν μέσα που λέτε και περνάει ένα 5λεπτο μπουρουμπουροσύνης... ειλικρινά δεν άκουσα τίποτα.... 3 φαρμακοποιοί εκεί μέσα να με φτύνουν κατάμουτρα και εγώ να θέλω να κλάψωωωωωωωω!
τελικά μετά με περιποιήθηκαν... μου είπαν να πάω σπιτάκι μου γιατί το κόψιμο είναι κάπως βαθύ και πρέπει να το έχω οριζοντίως σήμερα για κλείσει πιο εύκολα... δεν χρειάζομαι ράματα ΕΥΤΥΧΩΣ αλλά να αλλάζω γάζες δυο φορές τη μέρα και να μην το πολυπατάω για καμιά βδομάδα... έκανα και αντιτετανικό ορό.... μπου-χουυυυ (εντάξει δεν πονάει κάντε άφοβα!) έχω τρυπούλα και στο μπρατσάκι μπου-χουυυυυυ (φυσικά πριν μου τον κάνουν έλεγξα το πάχος της σύριγγας ώστε να σιγουρευτώ ότι δεν θα μείνει σημαδάκι!)
αυτά πάνω κάτω!
τώρα σκέφτομαι:
  1. έπρεπε να βάλω τον υποψήφιο δήμαρχο να μου περιποιηθεί το τραύμα να δούμε και τι σκαμπάζει από πρώτες βοήθειες... άλλωστε είναι υπηρέτης μου και δεν θα πλέρωνα κιόλας!
  2. θέλω επειγόντως κάποιον να μου φέρει νερό και το τσάι μου καθότι αυτή τη στιγμή πονάωωω και φοβαμαι να πατήσω!
  3. θα χάσω αυριο την δωρεάν βραδιά τζαζ στη βουκουρεστίου... μπου-χουυυυυυ
  4. και ήθελα να πάω γυμναστήριο αυτές τις μέρες που δεν δίνω μάθημα.... ξανά μπου-χουυυυυυυ
  5. έλεγξα το ζώδιό μου! ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΤΥΧΗΜΑΤΑ! έχουμε δίκιο λοιπόν οι φυσικοί που ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ότι οι αστρολόγοι είναι ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ!!!!! λέει όμως ότι... κάτσε να κάνω κόπι πέιστ γιατι βαριέμαι να το γράφω.... Today, katerina, you may be touched by a person (probably a man) who exudes the kind of enormous determination that is produced by a combination of spiritual and intellectual strength and faith. This is what they're talking about when they speak of a leader of great integrity. The encounter with this person is likely to inspire you to commit yourself wholeheartedly to some good work, perhaps a charity.

χμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ.... touched by a man... την χειραψία με τον υποψήφιο εννοεί? βρε λέτε να είναι ο δήμαρχος που θα αλλάξει το Αιγάλεω? που θα μαζέψει τα μπάζα και τα σίδερα από τα πεζοδρόμια? μήπως να τον ψηφίσω αυτόν τον leader of great integrity?

μπααααααααα.... από δίπλα πέρασε κι αυτός σήμερα κι ούτε που τα πρόσεξε!.... στα διά**!

μάλλον εννοεί το 10 μηνών ξαδερφάκι μου που θα με μαλλιοτραβάει το απόγευμα!

αυτά!

πάω να ξαπλώσω και να δω κανα dvd.... ενώ τώρα κανονικά θα απολάμβανα τον πιο νόστιμο φρέντο της πόλης...

μπου-χουυυυυυυυυυ

ain't that beauuuutifuuuullllll?


sssssxedon etoimos o kwdikoulis mou! SXEDON! menoun kati potapa mathimatikoulia na petaxtoun ekei mesa gia an upologistei h antithesi kai h susxetish twn gray levels (psaxnoume features from second order statistics mesa se kati eikones apo sukwtia me lipwmata..MPLIAX MPLIAX MPLIAX!!!!)
kai meta o professor Crab tha mporei na mou pei "MPRRRRABO mikri berenikoulaaaaa!!!!!!"
(.....basika tha mou pei... "epitelous to ekanes... ", alla den peirazei... )
pame oloi mazi
MPRRRRRAAAABOOOOOO
(eimai polu sobara giatre...?)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16, 2006

Από την κόλαση στο βυθό…

Ήρθες όταν ήθελα να φύγω… έμεινα κοντά σου για λίγο…
ύστερα έφυγα μακριά… αλλά άφησα κάτι εκεί σε σένα.. κάτι για να ξέρεις ότι θα γυρίσω…
Σου το είχα πει ότι θα φύγω. Γύρισες στο πλάι και κοιμήθηκες για λίγο.
Δεν με άκουσες να φεύγω εκείνο το πρωί. Σε φίλησα απαλά στα μαλλιά. Δεν με είδες να αφήνω την καρδιά μου στα σεντόνια…
Έφυγα. Έφυγες.
Γύρισα. Έλειπες.
Άργησα.
Ύστερα σκέφτηκα να τρέξω. Μήπως προλάβω.
Μπα.. δεν πρόλαβα καν να τρέξω.
Σταμάτα. Αυτό είπες.
Το κάνω. Σταματάω.
Θα ερχόμουν. Δεν σου το χα πει.
Νόμιζα ότι την είχες δει.. την καρδιά μου.
Η καρδιά μου? Πού είναι..? Δεν την είδες. Δεν την πρόσεξες.
Την άφησες εκεί.
Να ματώνει τα σεντόνια.
Κι έγιναν γύρω μου όλα κόκκινα… Κόλαση…
Απόψε πάω στο βυθό.Να ξεπλύνω τα σεντόνια.
Να φύγει το κόκκινο από πάνω τους. Να μπει και πάλι μέσα μου..
Θα ξεπλυθώ κι εγώ. Απ’ την αλμύρα των δακρύων. Η θάλασσα είναι πιο νόστιμη..
Απόψε πάω στο βυθό….. Όχι δε θα πνιγώ.
«Δεν είσαι νεράιδα».. είχες πει…
Δεν είμαι νεράιδα. Δεν χορεύω στα δάση. Προτιμώ το βυθό.
Απόψε πάω στο βυθό..
Δεν είμαι νεράιδα. Δεν μαγεύω… σε φοβίζει ο βυθός..?
Απόψε πάω στο βυθό…
Δεν είμαι νεράιδα. Δεν μαγεύω… ο βυθός ίσως σε μάγευε όμως..
Aπόψε πάω στο βυθό..
Δεν είμαι νεράιδα.

Είμαι γοργόνα..

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006

*αστερόσκονη*

Κοιμόταν ανήσυχη εκείνη τη νύχτα…
Ήταν πολλές νύχτες που κοιμόταν ανήσυχη…
Ένιωθε ένα κενό. Μία κούραση ανεξήγητη. Χρειαζόταν κάτι μαγικό για να τη συνεφέρει… αλλά δεν είχε μείνει τίποτα..
Ένιωσε πως σκόρπισε τα πάντα εδώ κι εκεί… πως η ανυπομονησία της την είχε ξεγελάσει και βιαστικά έδωσε… έδωσε όλη την ομορφιά της σε πλάσματα που την σπατάλησαν…
Και τώρα κοιμόταν ανήσυχη. Ίδρωνε τα βράδια. Δεν έβλεπε όνειρα. Προσπαθούσε. Προσπαθούσε έντονα να ονειρευτεί. Να ζήσει κάτι μαγικό έστω την ώρα που κοιμόταν… αλλά μάταια.
Εκείνος την σκεφτόταν συνέχεια. Είχε χρόνια να τη δει. Χρόνια να της μιλήσει. Αλλά ήταν δίπλα της συνέχεια. Και τον ένιωθε. Ένιωθε πάντα κάτι τρυφερό για κείνον. Απλά δεν είχε κάτι άλλο να του δώσει. Κι είχε αποφασίσει να φύγει. Και ήξερε ότι δεν θα γύριζε πίσω. Κι εκείνος το ήξερε.
Μέσα στον ανήσυχο ύπνο της τον ένιωσε να της πειράζει τα μαλλιά. Του έπιασε το χέρι απαλά
«πρόσεχε!», της είπε… «συγγνώμη… δεν ήθελα να σε τρομάξω… δεν ήθελα να σε ξυπνήσω…», πήρε το χέρι του και έκλεισε την χούφτα του…
«εσύ… τι κάνεις εδώ?... γιατί είσαι εδώ?... δεν σου κάνω καλό… φύγε…»
«ήρθα να σου δώσω πίσω αυτό…», άνοιξε την χούφτα του…
«….αυτό?... νόμιζα πως δεν υπάρχει άλλο πια… μα πού το βρήκες?...»
«το είχα κλέψει ένα βράδυ απ’ τα μαλλιά σου… κοιμόσουν αλλά όχι όπως τώρα… ήσουν ήρεμη και χαμογελούσες.. μάλλον ονειρευόσουν… τα μαλλιά σου έλαμπαν και τα χάιδεψα… κι έμεινε αυτό στο χέρι μου… το κράτησα για να σε θυμάμαι… το είχα σε ένα μικρό, χαρτονένιο κουτάκι…»
«και τώρα?... δεν θες να με θυμάσαι πια?»
«τώρα θέλω να σε θυμηθείς εσύ… εγώ δεν το χρειάζομαι… εσύ όμως δεν έχεις τίποτα δικό σου πια…»
«ναι… το ξέρω… έκανα λάθη…»
«δεν πειράζει… τώρα ξέρεις… εγώ το φύλαξα για σένα… τώρα δεν θα σκορπιστείς ποτέ ξανά!»
της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και τα γέμισε αστερόσκονη…
τη φίλησε κάτω από τα μάτια και πήρε τα ζεστά δάκρυά της…
έφυγε με αργά βήματα προς το παράθυρο…
μέχρι να βγει έξω, εκείνη είχε ήδη αποκοιμηθεί….

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

stop counting time - the only way to... stop wasting time!

Πότε θα πάρεις πτυχίο?
Πότε θα πάμε στην Κούβα?
Πότε θα παντρευτείτε?!
Πότε θα έρθεις για καφέ???
Πότε θα μεγαλώσεις? (ΠΟΤΕ!!!!)

….πότε θα σταματήσουμε να μετράμε τον χρόνο?
…μα γιατί τον μετράμε? Γιατί του δίνουμε ΤΟΣΗ αξία?

«φανταστείτε ότι ο χρόνος δεν είναι φυσικό μέγεθος αλλά ιδιότητα, όπως το νυχτερινό φεγγοβόλημα πάνω από τα δέντρα τη στιγμή ακριβώς που το φεγγάρι, στο ανέβασμά του, αγγίζει τις κορυφές των δέντρων. Ο χρόνος υπάρχει, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί.» *

ωραία δεν θα ήταν? Θα ζούσαμε απλά τη στιγμή. Το κάθε τι που θα συνέβαινε… θα συνέβαινε απλά όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή…

συναντάς έναν όμορφο άντρα και σου προτείνει να κάνετε μια όμορφη βόλτα γύρω από την ακρόπολη… δεν τον ρωτάς πότε… από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνεις ότι εννοεί σύντομα… και έτσι περιμένεις χωρίς ανυπομονησία… θα κάνετε την βόλτα όταν η ένταση των συναισθημάτων σας το επιτρέψει…

σε έναν τέτοιο κόσμο δεν θα υπήρχαν ρολόγια… θα καταλαβαίναμε ότι σουρουπώνει από το κοκκίνισμα του ουρανού…

δεν θα πηγαίναμε σχολείο για 12 χρόνια… θα πηγαίναμε σχολείο μέχρι να μάθουμε αυτά που πρέπει!

Και δεν θα έπρεπε να παραδώσουμε εργασίες σε συγκεκριμένες ημερομηνίες… όταν ήταν έτοιμα όλα, τότε θα τα καταθέταμε… τότε θα παίρναμε και το πτυχίο μας…

Οι γυναίκες δεν θα αγχώνονταν για το αν θα γίνουν μητέρες όταν πλησίαζαν τα 35-40… θα γινόντουσαν μητέρες όταν γνώριζαν τον άντρα που θα ήθελαν να κάνουν τα παιδιά του…. Και ποιος ξέρει… με τόση ηρεμία ίσως το όριο των 35-40 γινόταν πολύ πιο ελαστικό!!!!

Σε έναν τέτοιο, χαλαρό και ήρεμο κόσμο, ο χρόνος μας θα ήταν συνδεδεμένος με γεγονότα και καταστάσεις… με το χρώμα του ουρανού, την ένταση μιας φωνής… με συναισθήματα… δεν θα βλέπαμε τους αγαπημένους μας μόνο όταν θα υπήρχε κάποιο κενό στο πρόγραμμά μας… θα τους βλέπαμε όταν θα μας έλειπε η παρουσία τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναστενάζουμε όταν τους σκεφτόμαστε….

Μου αρέσει που αντιμετωπίζω έτσι τη ζωή τον τελευταίο καιρό… μπορεί να μένω λίγο πίσω σε υποχρεώσεις… μπορεί να μην πάρω τόσο ψηλούς βαθμούς στην εξεταστική… μπορεί κάποιοι να με θεωρούν τεμπέλα και αναβλητική… αλλά αυτή την ηρεμία στο βλέμμα μου δε θέλω να τη χάσω ΠΟΤΕ! (και αυτό το ποτέ είναι ένα "ποτέ" που μου το επιτρέπω)

*Τα Ονειρα Του Αινστάιν – μια νουβέλα για τη φύση του χρόνου – Alan Lightman – MIT*lo

...hey...sista.....

Comfortably Numb (Gilmour, Waters)
************************************
Hello?
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?
Come on, now,I hear you're feeling down.
Well I can ease your pain
Get you on your feet again.
Relax.
I'll need some information first.
Just the basic facts.
Can you show me where it hurts?
There is no pain you are receding
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child I had a fever
My hands felt just like two balloons.
Now I've got that feeling once again
I can't explain you would not understand
This is not how I am....I (and you my sista...) have become comfortably numb.
O.K.
Just a little pinprick.
There'll be no more aaaaaaaaah!
But you may feel a little sick.
Can you stand up? *(...i know you can...)*
I do believe it's working, good.
That'll keep you going through the show
Come on it's time to go.
There is no pain you are receding
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child I caught a fleeting glimpse
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone
I cannot put my finger on it now
The child is grown,The dream is gone
.*(but I do declare that we can dream of new dreams!)*
I have become comfortably numb.

...nta3ei den tairiazei apoluta... just some parts... persi to kalokairi to akouga kai se skeftomoun sunexeia... twra omws ola auta moiazoun me ena kako oneiro pou kapoios eide kai mou to periegrapse... oute kan diko mou kako oneiro...
thelw na 3ereis oti eisai to pio a3iagaphto atomo pou exw gnwrisei...
eisai apla apolaustiki
o kosmos tha mporouse apla na se xazeuei! ka8e sou kinhsh kai ka8e sou grimatsa einai monadiki kai anepanalhpth...
o Giwrgos se zhleue... eniwthe oti einai polu wraia ston kosmo sou... O Giwrgos zhleue... katalabaineis ti exeis kataferei? :P
thimasai to tragoudi ths prwths mas ekpomphs? to mono tragoudi pou pai3ame kai to h3era? (to 'xes afierwsei stis "alles"....)
TRY AGAIN
thimasai? pes sto kai ston eauto sou kamia fora!
8elw mono na eisai kala... esu 8eleis? otan to 8elhseis 8a sumbei ;)
psiiiiiiiiiiiiiiiiit....... ich liebe dich! :)

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Νομίζω πως ερωτεύτηκα… τον λένε… Άνεμο!

Φυσάει όμορφα απόψε.
Είναι ο αέρας που τον ακούς αλλά δε σε τρομάζει…
Μου κρατάει γλυκιά συντροφιά. Τελικά καλά έκανα κι έμεινα μαζί του.
Μπορώ να του τα πω όλα τώρα. Με χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο κι εγώ του μιλάω. Παίρνει τα λόγια μου αλλά δεν τα σκορπίζει… τα χορεύει… πάνω, κάτω, παραπάνω, παραπάνω, παρακάτω, για δυο στιγμές, για τρεις, για μισή… σαν νότες πάνω σε πεντάγραμμο…
Κι εγώ χαμογελάω και συνεχίζω… τώρα μιλάω και λικνίζομαι στις μελωδίες που μου φτιάχνει! Κι αυτός με αγκαλιάζει και χορεύει μαζί μου. Έναν περίεργο χορό! Μα τι ρυθμός είναι αυτός… τι τρελή μελωδία? Μου γαργαλάει τα τύμπανα και γελάω!
Σταματάω. Του λέω να πάρει το τραγούδι μας και να το ταξιδέψει. Να το πάει στην πιο κοντινή παραλία. Να βρει δυο ερωτευμένους και να τους το ψιθυρίσει… να τους αφήσει να χορέψουν και μετά να έρθει και να μου πει πώς ήταν.
Κι εγώ θα χαμογελάσω, θα πάρω αγκαλιά τον αέρα, θα κλειδώσω τη λάμψη των ματιών μου και θα κοιμηθώ. Χωρίς να παρακαλάω για ένα όνειρο… γιατί θα το έχω δει λίγο πριν κοιμηθώ!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006

do it! YOU know how! DO IT ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ


Πριν 15 περίπου δευτερόλεπτα ξεκίνησε ο αναγνωριστικός γύρος.
Σε λίγο θα έχουμε εκκίνηση…
Έχω τόση ώρα που ακούω σχόλια… και σενάρια…
Τι θα αποφασίσει ο Mιχαλιός..? οέο?
Θα μείνει? Θα φύγει?
Τι πιστεύω εγώ? Δεν έχει σημασία το τι θα κάνει! Δλδ για την ομάδα… πιστεύω θα είναι το ίδιο… αν έχει πάρει την απόφαση? Δεν είμαι σίγουρη ότι την έχει πάρει!
Το σκέφτεται, το βασανίζει, το επεξεργάζεται…
Είναι μια απόφαση που θέλει λογική και συναίσθημα σε απόλυτη ισορροπία!
Τι πιστεύω? Θα την πάρει την στιγμή που θα τερματίζει. Αυτό πιστεύω….
Τα φώτα ανάβουν
Έσβησαν!!!!
15:04:22
μας πέρασε ο Heidfield gmt…
ΚΑΙ ΝΑΙ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΕΡΟΤΟΜΗ!
ΕΤΣΙ, ΕΤΣΙ… δεν έχω κάτι με τον Heidfield… αδιάφορος μου είναι… αλλά το φφφφφχαριστήθηκα!
Γιατί? Γιατί πιστεύω πως αν χάσει σήμερα θα αποσυρθεί ο Schumi…
Βέβαια τώρα θα μου πείτε… πώς προσπερνάς έναν Kimi?
Προσωπικά αντιπαθώ τον Kimi… αλλά το ‘χει… έχει το κατάλληλο υφάκι… άλλωστε και τον μιχαλιό τον αντιπαθούσα παλιότερα! Άλλα έτσι είναι οι πρωταθλητές… είναι λίγο αλλού… δεν νομίζω τελικά ότι είναι θέμα σνομπισμού αυτό το ύφος… είναι θέμα συγκέντρωσης και σκέψεων… βαθύ στοχασμού… προσπαθούν απλά να απέχουν για να μην τους αποσπούμε εμείς οι άλλοι..
Πώς προσπερνάς λοιπόν τον Kimi?
Δεν ξέρω! Αλλά ΚΑΝ’ ΤΟ ρε γμτ! Αφού μπορείς! Γιατί μου κολώνεις? Αφού ξέρεις πώς γίνεται! Θυμήσου!....όσο pathetic κι αν είναι… ελπίζω απλά να σπάσει πάλι ο κινητήρας του! Και μη με βρίσετε! Εγώ του φώναζα από την αρχή! Εδώ και 3 χρόνια του φωνάζω ρυθμικά! «έλα στη Ferary baby….! Έλα στη Ferary nowww!!»
(Ο ρυθμός είναι αυτός του «play that funky music»)
anyway….
Διαφημίσεις… ολοκληρώνω για να απολαύσω ίσως έναν από τους τελευταίους αγώνες του ανθρώπου που με κάνει να νιώθω δυνατή…
Τι θέλω εγώ να κάνει?
Θέλω να φύγει πρωταθλητής…
Θέλω να πάρει αυτό το παλιοπρωτάθλημα και μετά να φύγει!
Τώρα αν δεν το πάρει…. Δεν ξέρω… θα έχω πάντα την φωτογραφία του δίπλα στο κρεβάτι μου πάντως!
Κάνε ότι νιώσεις τη στιγμή που θα τερματίζεις sugar…
Για μένα θα είσαι πάντα το No1…
15:21:44
Edit
Μετά το τέλος του αγώνα
I knew you would do it…
Τώρα ξέρω σίγουρα τι θα γίνει
Αποχωρεί…
Βέβαια το δελτίο λέει έχει γραφτεί από την Τετάρτη… αν και εγώ, που πιστεύω στο πείσμα σου, ξέρω ότι αν έχανες σήμερα, θα συνέχιζες…
Τώρα ξέρω ότι τελειώνει… αλλά τελειώνει όμορφα…

Wake UP and Smell the Coffee!

Ξυπνάω ακούγοντας μια... όμορφη έκπληξη….
"Wake me up… when September ends……"
Τι έγινε ρε παιδάκια? Έπιασαν τόπο τα μαθήματα μουσικής που σας κάνω τα απογεύματα? Ποιος ακούει Green Day στη γειτονιά μου?????????????
Σηκώνομαι, βάζω τα καλτσάκια μου και βγαίνω γεμάτη τσίμπλες στο μπαλκόνι…
Αχά… οι απέναντι (ναι ναι αυτοί που είχαν πάρτυ το περασμένο Σάββατο και πήξαμε στον… πώς είπαμε? Τερλέγκα?...)
Χαμογελάω… και πετάγεται κυριολεκτικά έξω ο Διονυσάκης (το 3χρονο αγοράκι τους). Του κάνω «γεια σου!» με τις χερούκλες μου… εκείνο απλώνει το ένα του χεράκι, βάζει το άλλο στα ματάκια του και με δείχνει! Αμέσως μετά ξεκαρδίζεται στα γέλια! Κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό μου στα τζάμια… το μαλλί μου έχει απογειωθεί.. τα μάτια μου ανοίγουν με το ζόρι… φοράω ασπρο-κόκκινο μπλουζάκι με μαύρα γατάκια και καθόλου ασορτί εμπριμέ σορτσάκι με λελούδια… τα μωβ καλτσάκια ελπίζω να μη φαινόντουσαν… νιώθω σαν αγουροξυπνημένος κλόουν!
[…]
τώρα, αφού καθάρισα τη μούρη μου από τις τσίμπλες, τοποθέτησα αξιοπρεπώς τα μαλλιά μου στο κεφάλι μου και φόρεσα κάτι λιγότερο εκκεντρικό, σας λέω ΚΑΛΗΜΕΡΑ πίνοντας τον πιο νόστιμο φρέντο της πόλης στο πιο όμορφο γαλαζωπό ποτήρι!
Βέβαια η μουσική υπόκρουση έχει αλλάξει και σε λίγο θα πρέπει να κλείσω τα τζάμια… δεν μπορεί κανείς να τα’χει όλα υποθέτω….
ΚΑΛΗΜΕΡΙΤΣΕΣ!!!!

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Η μικρή Βερενικούλα φοβάται…

Φοβάμαι την ευτυχία…
Κάθε φορά που εμφανίζεται… με φοβίζει… με τρομάζει!
Φοβάμαι ότι θα την συνηθίσω.
Ότι θα εθιστώ... και μετά θα φύγει…

[…]
«τι έχεις?»
«δεν ξέρω…»
«δεν είσαι ευτυχισμένη?»
«είμαι… αλλά φοβάμαι… φοβάμαι τη στιγμή που όλα αυτά θα τελειώσουν…»
«πώς μπορείς να σκέφτεσαι το τέλος? Εγώ ποτέ δεν το σκέφτομαι…»
«δεν ξέρω…. Ίσως το νιώθω… μόλις γίνει η αρχή, το τέλος μπαίνει στο καράβι του κι έρχεται… όσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε, τόσο πιο δυνατά θα φυσάνε οι αέρηδες… τόσο πιο γρήγορα θα φτάσει….»
«είσαι χαζούλα»
«είμαι δειλή…»
[…]

…μα πάντα έρχεται γαμώτο!!!!
Δεν γίνεται κάποιος να του βουλιάξει το καράβι?
Καλό Σαββατόβραδο…

Ό,τι απέμεινε από… την αναμονή μιας συναυλίας…

…κι ευτυχώς όχι "ό,τι απέμεινε από την ευτυχία"!

Σήμερα τα πήγα πίσω. Μου επέστρεψαν 319 ευρώ και τα μαγικά χαρτάκια εξαφανίστηκαν… όλο το πρωί σκεφτόμουν… μήπως να κρατήσω ένα? Μήπως αξίζει τελικά…?
θα είναι συλλεκτικό αργότερα…
"εισιτήριο από την πολυπόθητη συναυλία που δεν έγινε ποτέ στην Αθήνα…"
Μετά αυτοχαστουκίστηκα! "Μα τι λες? Ως πότε θα δίνεις αξία εκεί που σε φτύνουν? Ξεκόλλαααααα!"
Πήρα το μερτικό μου (112 ευρουλάκια) και συνάντησα την κολλητή στο σύνταγμα….
Let’s spend some money… με τον παραδοσιακό τρόπο… τσαντάκι μικρό… τσάντα για τη σχολή (50% sales! Wow!)… καπελάκια μπας και καταφέρουμε να μακρύνουμε το μαλλί… νοστιμότατα Scottish scones, ο πιο νόστιμος fredo της Αθήνας, fast food, πολύχρωμο τετράδιο, πολύχρωμα στυλό και το μικρό πολύτιμο μπουκαλάκι με εκείνο το υγρό που μυρίζει καρύδα!
Γύρισα σπίτι φορτωμένη & με τα ακουστικά στα αυτιά (να μην ξαναπώ τι άκουγα… καταντάει…)
...8 hours later....
Κοιτάω στο κρεβάτι μου…
Εκεί που κείτονταν το πρωί τα τρία εισητήρια και οι αποδείξεις παροχής υπηρεσιών... τώρα έχουμε 2 τσαντικά, 2 καπελάκια, 1 τετράδιο και 3 στυλό (το ένα scone το ‘φαγα, το άλλο με περιμένει στην κουζίνα… το λαδάκι στο μπάνιο :P)
Τελικά δεν είμαι γυναίκα… για να μη με ικανοποιεί αυτή η θέα…
Ή μάλλον... είμαι… για να έχω κολλήσει τόσο άγρια με κάτι που δεν έγινε καν…
Ναι καλά καταλάβατε… μου λείπουν τα εισιτηριάκια…
Πάλι καλά που μου ‘κοψε και τα φωτογράφισα… κάτι απέμεινε τελικά…
Καληνύχτα
*****

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

That's the sight.... and that's the sound of it...!

Ω…ναι… it happened… I ‘s all happened…. And it’s still happening… εδώ και δυο μέρες… δεν λέει να σταματήσει!
Magic baby… that’s what I call magic…
Το παθαίνω αυτό… να κολλάω με ένα συγκρότημα αφού το δω ζωντανά… ποτέ δεν είχα τρομερό κόλλημα με τους Placebo. Ok μου άρεσαν… αλλά όχι σε υπερθετικό βαθμό… τουλάχιστον όχι μέχρι προχθές!…
Αυτό που ακουγόταν από χτες τα ξημερώματα…είναι αυτό που ακουγόταν και προχτες….το post blue… live όμως……

Ναι ο ουρανός γέμισε αστραπές..

όχι μόνο για πάρτυ του στο post blue… (αυτό διήρκεσε για 5 νότες… μετά τα είχα όλα… ήμουν στην δική μου μοναδική διάσταση(?)… συχνότητα(?).. όπως θέλετε πείτε το…)

...μετά.... ο ουρανός... γέμισε αστραπές για την πάρτυ μου λέμε… άστραφτε όλο το βράδυ…

(: όλο…… :)
Ναι πολλές φορές έκλεισα τα μάτια…
Μία θα μου μείνει αξέχαστη. Για πάντα.


Όταν τα άνοιξα… κοίταξα αριστερά μου… ψηλά… και την είδα… την βασίλισσα… γύρισα στο Νίκ (thnx 4 the_nite….) και είπα:
Η ΚΑΣΣΙΟΠΗ! ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ?!?!
Μετά παίξανε το twenty years… εκεί δεν κοιτάς… ούτε χορεύεις…

ούτε χαμογελάς…

δεν ξέρω τι κάνεις…

you stand still and listen? I think I did just that….

Δεξιά σου το φεγγάρι…


Στο κέντρο ο Molko…


Αριστερά σου….........

η Κασσιόπη…

o αγαπημένος σου αστερισμός…


Στον αέρα...απίστευτα ηχητικά κύματα…
Απίστευτα θετική ενέργεια… από όλους αυτούς που νιώθουν ακριβώς όπως εσύ….
Έχω ηχογραφήσει σχεδόν όλη τη συναυλία και την ακούω συνεχώς…
Σας αφήνω τώρα… πάω να κλείσω τα μάτια… να την «δω» ζωντανά πάλι… στα αμέτρητα, καθημερινά, παραμυθένια και γεμάτα χρώματα και ήχους όνειρά μου….

Daydreaming το λένε… ωραίο hobbie...ε?
*****

test test test!

Λοιπόν καλά μου παιδιά….
Εν όψει του διαγωνισμού του ασέπ στον οποίο λέω ότι θα συμμετάσχω φέτος το δεκέμβρη, αποφάσισα να κάνω μια πρόβα τζενεράλε ως προς το τι τύπου καθηγήτρια θα γίνω όταν μεγαλώσω…
Σήμερα λοιπόν, λόγω του ότι :
  1. Θέλω να δω πώς είναι να είσαι καθηγήτρια και να βάζεις τεστ!
  2. βρισκόμαστε μια ανάσα πριν το σαββατοκύριακο….αύριο τα μυαλά σας θα πάρουν αέρα και δεν θα είστε σε θέση να αποδώσετε τα μέγιστα…
  3. έριξα απίστευτο γέλιο στην αυτοκινητοβόλτα μου με το margaki και θέλω να συνεχίσω να γελάω και αύριο (λεπτομέρειες σε ποστ αν αξιωθώ να κάνω… καθότι χρωστάω και ένα ποστ που να συνοδεύει το live-post_blue…)
  4. είχα την τιμή να εισέλθει απόψε μέσα στο ποταπό, άπλυτο, 10χρονο αλλά πάνω απ’ όλα γρήγορο και κατάλληλο για κόντρες (τουλάχιστον στην εποχή του) αυτοκίνητό μου… είχα λοιπόν λέω την τιμή και την ατυχία να εισέλθει απόψε στην Madelein (ναι λοιπόν είναι γυναίκα αυτό το αυτοκίνητο!) μία απόλυτη star! (γλυκό μου margaki όχι δεν εννοώ εσένα!!!)

Όλοι αυτοί λοιπόν είναι οι λόγοι που με έκαναν να αποφασίσω αυτό το υπέροχο φθινοπωρινό βραδάκι να βάλω τεστάκι (μην αγχώνεστε δεν είναι διαγώνισμα!) στα καλά μου αγαπημένα παιδιά!Γιατί αν δεν έχεις 4 τόσο σοβαρούς λόγους για να βάλεις τεστ…δεν το βάζεις!
Η ερώτηση είναι η εξής:
Την συνονόματή μου (κατερινούλα με λένε…) την GIATZOGLU(OY) (το γράφω greeklish μην τυχόν και το βρει και μας δείρει καθότι φημίζεται για την τσαντίλα της και γιατί απόψε την είδα ολίγον τι αγριεμένη… λογικό… κλιμακτήριος υποθέτω….) την θυμάστε όλοι πιστεύω…. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΗ ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΞΗ! ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΠΡΗΞΕΙ ΦΕΤΟΣ Η ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΑ! ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑΤΙΑΝΑ ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ! ΜΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΑΡ? ΕΛΕΟΣ! (:PPPPP)
Αυτήν την ξανθομαλλούσα-πρασινομάτα, μοντέλο-ηθοποιό-παρουσιάστρια λέω μωρέ…. Που έκανε πριν καμιά δεκαετία (και βάλε) μια εκπομπή σε ένα από τα όχι-μεγάλα-κανάλια…. Μπορεί και στο άλτερ… που κλεινόταν σε κάτι κλουβιά και είχε και κάτι φίδια?
Την θυμηθήκαμε όλοι πιστεύω…
Αυτή λοιπόν τη θεσπέσια, πρωτότυπη και επιμορφωτική εκπομπή… ΠΩΣ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ?
ΕΧΩ ΣΚΑΣΕΙ 2 ΩΡΕΣ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΛΕΜΕ!
Θυμάμαι ότι είχε έξυπνο όνομα. Κάτι δικαστικό ή εισαγγελικό…
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!
Έχετε χρόνο να απαντήσετε μέχρι αύριο στις 9 το βράδυ sharp!
Αν μέχρι τότε δεν με έχετε διαφωτίσει θα πάρω τηλέφωνο την τατιάνα…
Να της πω για το πιπίνι που είχε μαζί της η κυρία… ππππο ποοο λέμε…αυτά είναι!
Και να μου πει πώς έλεγαν την εκπομπή… γιατί έχω σκάσει λέμε!

Αυτά καλά μου παιδιά… do your best…
Ο νικητής κερδίζει….
Χμμμμμμμμμμμμμ
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ «ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΗ/Ε… ΕΧΕΙΣ ΤΡΟΜΕΡΗ ΜΝΗΜΗ!!!» από εμένα με αγάπη…

*****

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

τι είναι αρκετό?

αυτό το τραγούδι μου θυμίζει εσένα.
Δεν ξέρω γιατί.
Κάτι στο ρυθμό.
Αυτό είναι το τραγούδι που θα με απογειώσει απόψε.. που μόλις ακούσω τις πρώτες 5 νότες στην κιθάρα… θα πάρω αυτό το βλέμμα… αυτό το extraordinary βλέμμα… όλες οι σπίθες που υπάρχουν μέσα μου θα εκτοξευθούν στα μάτια μου…
θα μείνουν εκεί για μισό εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου… ίσως και για λιγότερο…
και ύστερα στον ουρανό θα ξεχυθούν αστραπές. Που θα τις βλέπω μόνο εγώ… και θα έχω αυτό το μυστήριο χαμόγελο… το ύφος που λέει: “I know…and I don’t care…and I won’t tell!”… ίσως τα νιώσεις και συ όλα αυτά…
είμαι σχεδόν σίγουρη ότι εκείνη τη στιγμή θα περάσω σαν αστραπή από το μυαλό σου…
δε θα μου δώσεις σημασία. Είναι καιρός τώρα που δε μου δίνεις.
Το βράδυ θα με δεις στον ύπνο σου. Δεν θα το θυμάσαι αύριο. Θα νιώθεις κάπως το πρωί.
Είμαι πάντα εκεί. Κι εσύ εδώ. Να το ξέρεις αυτό. Κάθε στιγμή. Ό,τι κι αν κάνω. Ό,τι κι αν κάνεις. Ό,τι ζωή και να ζούμε. Υπάρχω. Στο υπόγειο του μυαλού σου. Εκεί που βάζεις όλα αυτά που δεν θέλεις να σε ενοχλούν. Είμαι στο κουτάκι που γράφει «αυτά που φοβάμαι».
Και με σκέφτεσαι.
Κάθε φορά που όλα όσα ζεις δεν είναι αρκετά.
Θα είμαι εκεί. Γιατί τίποτα δεν θα είναι αρκετό. (μετά τις λέξεις εκεί και είναι θα έπρεπε να βρίσκονται οι απαγορευμένες λέξεις πάντα και ποτέ. Αλλά σήμερα τηρώ τους κανόνες!)
Απόψε θα περάσω άλλο ένα υπέροχο βράδυ. Χωρίς εσένα. Ξέρεις κάτι? Δε με πειράζει...
Θα είσαι μέσα στις αστραπές. Μέσα στις πρώτες 5 νότες.
Και ίσως κι εσύ να μην ήσουν τελικά αρκετός. Ούτε εγώ.
Η θύμησή σου όμως μερικές φορές είναι.
Και θα είναι…
Παράξενο… συμβαίνει όμως…… και μερικές φορές… αυτό είναι αρκετό!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

kai thelw na ta spasw OLA!!!!

den thelw na diabasw allo apopse
arnoumai kathgorimatika
aurio tha grapsw 4... den exw grapsei pote 4
to thewrw ton xeirotero bathmo
protimw to 3
den prolabainw na kanw epanalipsi kai den exw kai ore3i
thelw na skisw ta xartia
ta blepw sto grafeio kai tsantizomai
thelw na spasw ta pothria pou exw mazepsei edw panw
2 apo kafedes, 2 apo ice tea kai 1 apo nero
thelw na ntuthw, na ftiaxtw kai na paw gia poto
meta apo 660 ml tsai siga mhn koimithw
thelw massage... exw piastei oli th mera sto grafeio!
thelw apla na perasei to auriano prwino
...
na paw
------
na grapsw to 4
-----
kai na fugw
---
...
meta tha paw kommwthrio
tha kanw kai pentikiour - manikiour den kanw kathoti apo tote pou 3anarxisa to armonio ta kobw suriza ta nuxakia leme...
meta tha paw gumnastirio gia na xalasei to xtenisma
meta tha balw ton coach na mou kanei masaz stin plati-ponaw lew!
meta -an exei hlio- thelw na paw kai sti thalassa
na ksaplwsw stin ammo kai na koimithw san astegi
kai to bradu... to bradu tha ta spasw ola leme!
apo triti pali diabasma... se 1 mhna to ksanadinw to kolomathima... kai tote tha parw 10 kathoti to xw leme! to xw agria auto to mathima... alla mhn pw ti ekana agria auti ti bdomada!
tespa
sorry gia tin mh thuliki kai entoni ekfrasi kai gia ta greeklish... alla eipame...
exoume piei ena kafe, ena fredo kai duo koutakia neste tea...
KAI THELW NA TA SPASW OLA EDW MESA!

Εγώ, αυτός και το μυστήριο!

Εντάξει λοιπόν.
Τον έχουμε εντοπίσει… έχουμε κάνει focus και από στιγμή σε στιγμή θα βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής του… και τώρα τι κάνουμε…?
Τώρα αρχίζει το δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι της υπόθεσης.
Τώρα πρέπει λέει να διατηρήσουμε το μυστήριο.
Να μην πούμε πολλά… να αφήσουμε πράγματα για να ανακαλύψει…
Να προσέχουμε το χαμόγελο και το ύφος μας… προδίδει τι σκεφτόμαστε!
Δεν πρέπει να ξέρει τι σκεφτόμαστε!
Πρέπει να φαντάζεται αυτό που θα ήθελε να σκεφτόμαστε,
να αναρωτιέται αν το σκεφτόμαστε και
να προσπαθεί να βρει τον τρόπο να καταλάβει αν το σκεφτόμαστε…
αλλά εμείς να μην το προδίδουμε…
Σαδιστικό μου φαίνεται… αλλά αρέσει πολύ… το χω παρατηρήσει…
Και μετά… μετά τα καταφέραμε. Είμαστε το κέντρο του κόσμου. Το αντικείμενο του πόθου. Η πεταλουδίτσα που περιφέρεται μπροστά από την οθόνη του πι σι του και δεν τον αφήνει να δουλέψει. Έχουμε μπει στο μυαλό του και δεν μπορεί να μας βγάλει! Δεν θέλει λέμε! (για πόσο?)…
Και τώρα? Τώρα είναι πιο δύσκολο… να διατηρηθεί το μυστήριο… γιατί πρέπει* να διατηρηθεί το άτιμο… γιατί όταν πάψει να υπάρχει μυστήριο δεν θα υπάρχει δρόμος. Τουλάχιστον όχι δρόμος που να μην τον έχει περπατήσει. Και ίσως θελήσει να πάρει στροφή…
Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν? Νομίζω το ‘χω ξαναπεί. Ο χρόνος με τον εαυτό σου… τα πράγματα που κάνεις μόνος σου. Για σένα. Με εσένα. Αυτά στα οποία δεν του επιτρέπεις να συμμετάσχει. Αυτά που δεν του επιτρέπουν να βρίσκεται μαζί σου. Αυτά που τον κάνουν να νιώθει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου σου ακόμα. Αυτά που του δείχνουν ότι στον δικό σου κόσμο οι πεταλουδίτσες δεν σε αποσπούν… απλά σε παρασύρουν μακριά του. Αυτά που τον κάνουν να θέλει να έρθει μαζί! Να κλέψει μια εικόνα!
Όχι, όχι.. αυτά είναι δικά σας. Δικά σου και του εαυτού σου. Το μυστήριο είναι ο εαυτός σου. Αυτός που ξέρει τα πάντα. Αυτός που δημιουργεί τα πάντα. Αυτός που αλλάζει συνέχεια και σου δείχνει πώς θα γίνεις σε λίγο. Που τρέχει μπροστά. Που μόλις εκείνος προλάβει και κλέψει μια εικόνα… έχει δημιουργήσει μια καινούρια… αλλού.. μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του.
Εγώ, αυτός και ο εαυτός μου λοιπόν.
Κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να μάθει ποτέ την ύπαρξη αυτού του blog…
ε? φανταστικέ εαυτέ μου?...
έτσι… έτσι…
;)


*i hate this word...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006

αφιερωμένο

[...]
There are no impossible dreams
There are no invisible seams
Each night when the day is through
I don't ask much
....I just want you...
[....]
There are no indisputable truths
And there ain't no fountain of youth
Each night when the day is through,
I don't ask much
I just.....
......want......
you......

{(δε χρειάζεται συστάσεις ο καλλιτέχνης...)}

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

possibilities

and then... she looked at herself into the mirror....
and there it was... the definition of stupidity! a desperate, pathetic, stupid, silly littled kid...
obsessed with love and clouds and rain...(*raining pleasure - fake*)
"is that all you can be?"...said the real girl to the into-the-mirror-girl...
"i'm nothing... i'm just a reflection.... i'm a pathetic prisoner of this reflective surface... mostly...i'm a prisoner of your mood.. i can't be free... i can't do NOTHING!... but you.... are you all that you can be? is that all you can be? have you thought of the possibilities?..."
"....."....
she smiled at the reflection of herself...
she stayed there and enjoyed the beauty of her smile...
the shine of her eyes...
her own beautiful, wonderful, loveful and precious self...
and then she took herself out for a drink... to think of those possibilities!
the countless possibilities!

Κάτι Σεπτεμβριανά μεσημέρια… τότε… παλιά!

Το πρώτο ήταν στα γενέθλιά του. 1 Σεπτέμβρη.. δεν της το είχε πει ότι έχει γενέθλια. Το προηγούμενο βράδυ εκείνη είχε φτάσει στην πόλη… διάβαζε πυρετωδώς μέχρι το πρωί. Ύστερα κοιμήθηκε. Κι ύστερα ήρθε το πρώτο μεσημέρι… την πήγε για παγωτό αλλά το παγωτό της έλιωσε… μιλούσε συνέχεια, του έλεγε τα πάντα… κι έτσι το παγωτό έλιωσε…
«τι παιδί είσαι σύ?» της είχε πει…
«δεν είμαι παιδί! Είμαι παιζάκι!»
…αγκαλίτσα…
Ήταν ίσως τα πιο γλυκά άτομα του κόσμου εκείνη τη στιγμή…
«όλο εγώ μιλάω! Και δεν μου έχεις πει ποτέ… πότε έχεις γενέθλια..? τι ζώδιο είσαι?!»
«σήμερα έχω γενέθλια… και είμαι…»
«σήμερα!? Καλά και δε μου το ‘πες?»…αγκαλιά…. «το ζώδιο άσ’ το… λόγω της αλλαγής της κλίσης της εκλειπτικής της γης… τα ζώδια δεν ισχύουν… οι χάρτες τον αστρολόγων χρειάζονται αναβάθμιση… άσε που η έλξη αυτού εκεί του τοίχου…»
«εντάξει, εντάξει με έπεισες! Σταμάτα!»
«… είναι το μόνο μουράτο πράμα που έμαθα απέξω όταν διάβαζα αστρονομία! Άσε με να ολοκληρώσω!»… φιλάκι…
αυτό ήταν το πρώτο μεσημέρι τους…
ακολούθησαν πολλά άλλα…
μέχρι τότε δεν της άρεσαν τα μεσημέρια… έπεφτε η διάθεσή της, νύσταζε, χαλάρωνε υπερβολικά και δεν έκανε τίποτα…
«είναι χαμένες ώρες! Και δεν μπορώ να κοιμάμαι το μεσημέρι! Άλλωστε ξυπνάω πολύ αργά…»
«θέλεις να περνάς μαζί μου τα μεσημέρια σου?»
«εννοείται!»
πήγαιναν συνέχεια βόλτες… αυτοκινητόβολτες! Κάθε μεσημέρι παράταγε τα βιβλία της στο μπαλκόνι, χτυπούσε δύο φραπέδες, φορούσε τα αθλητικά της και κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες! Έμπαινε στο αυτοκίνητό του κι έφευγαν… ανέβαιναν στα βουνά και χάζευαν την πόλη… χάζευαν τα καραβάκια που περνούσαν τον κόσμο απέναντι…την έπαιρνε αγκαλίτσα και τη νανούριζε…
«είδες που μπορείς να κοιμάσαι τα μεσημέρια?»
«μόνο μαζί σου μπορώ… μαζί σου τα ξεχνάω όλα… ηρεμώώώ!»
[….]
«πόσο λατρεύω αυτή την πόλη…. Πόσο θα πονέσω όταν φύγω…»
«θα ξανάρθεις! Θα μεγαλώσεις και θα έρχεσαι να την βλέπεις…!»
«δεν θα έρχομαι…»
«θα έρχεσαι! Θα έρθεις κάποια στιγμή όταν θα είσαι μαμά… και θα λες στα παιδιά σου τι έκανες εδώ.. κι εκεί… κι εκεί…»
«αν ποτέ φύγω από αυτήν την πόλη… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ!»
«……..τι ενοείς…»
«πάντως όχι αυτό που λέω…»
[….]
και έφυγε… και ξαναγύρισε… για λίγο… όπως είχε πει εκείνος… και πάλι… και πάλι… και κάθε φορά που έφευγε… κάτι πέθαινε… κάτι πόναγε… κάθε φορά δάκρυζε… κάθε φορά έσφιγγε…
και τώρα μισεί πάλι τα μεσημέρια…
έκανε αυτοκινητόβολτες αλλά… δεν έχουν αποτέλεσμα τώρα…
μάλλον δεν τα αγάπησε ποτέ τα μεσημέρια…
μάλλον δεν αγάπησε ούτε τις αυτοκινητόβολτες…
και μάλλον δεν αγαπά και δεν αγάπησε την πόλη… ούτε την πείραξε τόσο πολύ που έφυγε….από την πόλη...
Αλλά δεν θα ξαναγυρίσει... Δεν θα ξαναπάει ποτέ εκεί…
«Αν φύγω από σένα… αν με αφήσεις να φύγω… δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ πίσω…»
Αυτό ήθελε να πει εκείνο το μεσημέρι… τότε…παλιά…
μερικές φορές εύχεται να μην το είχε σκεφτεί καν… το σκέφτηκε όμως… κι έτσι έγινε!

TI PAIDI EIMAI EGW? ;)h2>
  • I'm bereniki
  • From athens, Greece
  • megalo mperdema... as mhn to analusoume... h' mhpws na to analysoume? :S :P
megalo berdema... as mhn to analusoume... h' mhpws na to analusoume? ;)

Which Trainspotting character am I?

    "Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?" -Trainspotting [movie]
    EDIT EDIT EDIT